طراحی روسازی قابل اطمینان در مواقع بحرانی با مقاوم سازی خاک بستر با کاربرد ژئوپلیمر و بررسی به روش مدلسازی عددی

در مواقع بحران ها جاده ها وظیفه تامین ضروریات زندگی مناطق درگیر را دارند. وجود خاکهای سست و نرم به دلیل عدم مقاومت کافی در برابر بارگذاریهای سنگین به عنوان یکی از مسائل ویژه و دارای مخاطره بالا در مهندسی ژئوتکنیک به شمار می آیند. این تحقیق به صورت مطالعات مروری به روش کتابخانه ای از منابع علمی موجود در دسترس است که در ادامه با مدلسازی تحلیلی وضعیت تنش و کرنش فشاری بحران روی خاک بستر تثبیت شده بررسی میشود. مدل روسازی شامل چهار لایه است که یک لایه رویه آسفالتی و دو لایه مخلوط شن و ماسه میباشد . برای مشخصات لایه ها از روسازیهای رایج در کشور بهره گرفته شد. نتایج مدلسازی مشتمل بر عکس العمل بستر راه در سطح فوقانی نسبت به بار وارده چرخ زوج به صورت کرنش فشاری میباشد. با توجه به دسترسی به نتایج آزمایشگاهی نمونه خاک لایدار که با این نوع تثبیت کننده بهبود یافتند از مراجع علمی دیگر از این متغیرها در مدلسازی نرم افزاری استفاده شد. نتایج این مطالعه نشان میدهد بهترین حالت برای بهبود مقاومت و کاهش واکنشهای بحران روسازی افزایش درصد مواد ژئوپلیمری به خاک بدست می آید که براساس آن کرنش فشاری روی خاک بستر تا 85% کاهش مییابد.

کلیدواژه ها:

مقاوم سازی ، روسازی ، ژئوپلیمر ، مدلسازی عددی ، مخاطرات طبیعی.