یادگیری الکترونیکی و یادگیری تلفیقی

در اواخر قرن بیستم با توجه به فرصت ها، قابلیت ها و امکانات وسیعی که پیشرفت فناوری به وجود آورده بود، بسیاری از دانشگاه ها و موسسات آموزشی، به یادگیری الکترونیکی و استفاده از رسانه های برخط روی آوردند؛ اما پس از چندی با گسترش یادگیری الکترونیکی، با اینکه این شیوه نوین بسیاری از مشکلات آموزش سنتی را به خوبی حل کرده بود، نارسایی ها و نقص های آن به تدریج آشکار شد و پروژه های یادگیری الکترونیکی با همان سرعتی که اوج گرفته و توسعه پیدا کرده بودند، با شکست مواجه شدند. با مشاهده این شکست ها، محققان آموزشی به بررسی، بازنگری و اصلاح روش های موجود پرداختند و حاصل این تحقیقات دستیابی به یک رویکرد تلفیقی از آموزش شد که از ترکیب آموزش مجازی و حضوری پدید آمده است و از مزیت های اختصاصی هر یک از آنها برای طراحی یک الگوی با کیفیت آموزشی بهره می برد. نتایج پژوهش ها نشان می دهند که در محیط های یادگیری تلفیقی، هم یادگیرنده و هم یاد دهنده با انگیزه بیشتری به یادگیری و آموزش میپردازند و در مقایسه با روش های پیشین، استفاده از فناوری های پیشرفته و روش های متنوع یادگیری سبب توسعه کمی آموزش و افزایش کیفی یادگیری می شود. بنابراین، پیشنهاد می شود که مدارس، دانشگاه ها و موسسات آموزشی جهت گیری ها، برنامه ریزی ها و روش های آموزشی خود را بر مبنای یادگیری تلفیقی تنظیم کنند تا به تحقق بیشتر اهداف آموزشی و کسب رضایت یادگیرندگان نائل شوند.

کلیدواژه ها:

یادگیری الکترونیکی ، یادگیری تلفیقی ، محیط های یادگیری ، طراحی محیط های یادگیری