نقش طبیعت بر تکوین حس تعلق مکانی در حیاط خانه های سنتی در دوره قاجار (نمونه موردی: خانه بهروزی ها و خانه امینی ها، قزوین)

انسان ها در روند زندگی با نوعی توانایی ادراکی بنام حس تعلق مکان در محیط مادی و بستری که در آن زندگی می کنند در ارتباط هستند. این حس تعلق مکانی باعث تکوین رابطه شناختی از طریق ادراک بین فرد و محیطی که در آن زندگی می کند، می شود. از این ادراک و شناخت، تجربه عاطفی، آسایش روانی، احساس تعلق خاطر و در نتیجه ی آن ارتقای کیفیت زندگی حاصل می شود. با آگاهی از اینکه هستی انسان، شکل وگرفته از طبیعت و زندگی روزمره ی او وابسته به مسکن و از آنجا که حیاط به عنوان یکی از عناصر اصلی معماری ایران است می توان استنتاج کرد، حیاط خانه ها و طبیعت در معماری مساکن در تکوین حس تعلق مکان تاثیر به سزایی دارد و باید در شکل گیری این عنصر ارزشمند در معماری مساکن دقت و توجه بیشتری داشته باشیم و ا زیاد ن بریم که در معماری کهن این مروز بوم، نقش طبیعت و سبزینگی در فضای درونی خانه ها بسیار حائز اهمیت است. در این پژوهش به دنبال دستیابی به الگوهایی هستیم تا بتوانیم تعادل و تعامل بین انسان و محیط طبیعی خانه های مسکونی در دوره ی قاجار را در این بازه زمانی دریابیم و راهکاری جهت ارتقاء این حس در دوران حاضر با استفاده از تجربیات گذشتگان ارائه دهیم. این مقاله از طریق مطالعه متون در منابع کتابخانه ای، استناد به اسناد خانه های بومی و تحقیقات میدانی به تجزیه و تحلیل اطلاعات و ارائه پیشنهادات می پردازد.

کلیدواژه ها:

خانه ، تکوین ، حیاط ، طبیعت ، حس تعلق مکانی