بررسی سازگاری مناسبترین گونه های پهن برگ و سوزنیبرگ در مناطق نیمه خشک مازندران (مطالعه موردی: حوزه آبخیز پشتکوه)

تعیین گونه سازگار، مهم ترین عامل موفقیت فعالیت های جنگل کاری در شرایط سخت و نامساعد است. یکی از راه های با اهمیت تعیین گونه های مناسب از طریق جنگل کاری در سطوح محدود و تعریف میزان سازگاری آنها است. هدف از این تحقیق ارزیابی کمی و کیفی توده های جنگل کاری شده در ایستگاه تحقیقات آبخوانداری پشتکوه در شرایط آب وهوایی نیمه خشک منطقه است. براساس نتایج تحقیق حاضر بوته تمشک در سرمای فصل زمستان از بین رفته و در فصل بهار از طریق ریشه جوش ها رویشی دوباره مییابد. گونه کاج بروسیا به دلیل عدم تحمل به سرمای زمستان مناسب کاشت در این منطقه نیست. سازگاری گونه کاج سیاه نسبت به کاج جنگلی بالاتر بوده و مقاومت گونه سرو نقرهای بیشتر ازگونه زربین است. گونه اقاقیا نیز نسبت به گونه آیلان از شرایط بهتری برخوردار بوده است. ارس تنها گونه ای است که بالاترین میزان سازگاری را دارد. کاشت گسترده از گونه ارس در سطح حوزه آبخیز پشتکوه توصیه می گردد. پس از آن و به ترتیب کاهش اهمیت سازگاری نیز استفاده از گونه های کاج سیاه، سرو نقره ای و اقاقیا به صورت محدود در مناطقیبا خاک عمیق و حاصل خیز همراه با مواد جاذب رطوبت و آبیاری در سنین اولیه کاشت مورد تایید است. ارس در سطح حوزه آبخیز پشتکوه به صورت طبیعی رویش دارد. سازگاری آن نیز در تحقیق حاضر تایید گردید. از همین رو انجام عملیات جنگل کاری با استفاده از گونه ارس و با هدف حفظ، احیاء و توسعه عرصه های منابع طبیعی در مناطق نیمه خشکشمال کشور توصیه می گردد.

کلیدواژه ها:

جنگل کاری ، ارس ، کمیت ، کیفیت ، سازگاری ، مازندران