رابطه بین مدیریت استعداد و هوش هیجانی با کیفیت تدریس مدرسان مراکز پرورش استعدادهای درخشان

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین مدیریت استعداد و هوش هیجانی با کیفیت تدریس مدرسان مراکز پرورش استعدادهای درخشان بود. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی و جامعه آماری شامل کلیه مدرسان مراکز پرورش استعدادهای درخشان که تعداد آنها 442نفر بود. حجم نمونه آماری 191 نفر برآورد شد و به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای متناسب با جامعه آماری انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری شامل پرسشنامه مدیریت استعداد اوهلی (2006)، پرسشنامه کیفیت تدریس مدرسان کرونل (2008)، و پرسشنامه هوش هیجانی سیبریا شرینگ (2010) بود. جهت تجزیه وتحلیل داده ها از آزمونهای ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل رگرسیون همزمان، و t مستقل استفاده شد. بر اساس نتایج حاصله همبستگی مثبت و معناداری بین مدیریت استعداد و هوش هیجانی با کیفیت تدریس مدرسان مراکز پرورش استعدادهای درخشان وجود داشت. بین مولفه های کشف استعداد، توسعه استعداد، ارزیابی و تطبیق استعداد و نگهداشت استعداد با کیفیت تدریس مدرسان همبستگی مثبت و معناداری نشان داد. همبستگی مثبت و معناداری بین مولفه های خودآگاهی، خودنظم جویی ، خودانگیختگی، همدلی و مهارتهای اجتماعی با کیفیت تدریس مدرسان وجود داشت.همچنین، تفاوت معناداری بین میانگین نظرات معلمان در مورد مدیریت استعداد، هوش هیجانی و با کیفیت تدریس مدرسان با توجه به متغیرهای جنس، تحصیلات، و سابقه کار وجود نداشت. درصورتیکه مدیریت استعداد در مدارس اجرا شود و مدرسان از هوش هیجانی بالایی برخوردار باشند، میتوان پیش بینی کرد که کیفیت تدریس مدرسان در مدارساستعدادهای درخشان به نحو شایسته ای بالا رود.

کلیدواژه ها:

استعدادهای درخشان ، کیفیت تدریس ، مدیریت استعداد ، هوش هیجانی