معرفی مدلی در سنجش میزان تاب آوری شهری با مطالعه موردی در باقرشهر تهران

تمرکز روزافزون جمعیت در شهرها و شدت و گستره فراوان تر تهدید مخاطرات درگذر زمان، اهمیت برنامه ریزی و اندیشه در دفع و تخفیف بلاها، محفوظ نگهداشتن سکونتگاه ها از حوادث و بازتوانیابی سریع تر و کم هزینه تر پس از وقوع مخاطره را فزونی بخشیده و از این رهگذر رویکرد شهر تاب آور بیش از پیش مورد توجه قرارگرفته است. در این مقاله به روشی تحلیلی توصیفی، با استفاده از آمارهای موجود و اطلاعات پیمایشی، به کمک یک مدل ابداعی مستند به ادبیات مربوط که مبتنی بر 34 شاخص است، ضمن تعیین مراتب اهمیت نسبی هرکدام از شاخص ها به روش AHP ، میزان تاب آوری باقرشهر به صورت درصدی از حالت بهینه به تفکیک در چهار بعد اجتماعی، اقتصادی، نهادی و محیطیکالبدی تعیین گردیده است. یافته های تحقیق نشان داد که سطح تاب آوری این شهر بسیار پایین است، به طوری که به طور میانگین تنها 37/6 درصد از شرایط مطلوب تاب آوری را دارا بوده است. میزان تاب آوری شهر در بعد نهادی از بقیه ابعاد پایین تر بوده و پس از آن ابعاد کالبدی فضایی، اقتصادی و اجتماعی شرایط نامناسب تری را ارائه نموده اند.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، زلزله ، ارزیابی ، باقرشهر