نمایندگی مستقیم و غیرمستقیم از دیدگاه کنوانسیون 1983 و حقوق ایران

اشخاص می توانند اعمال نیابت پذیری را که خود صلاحیت انجام آن را دارند به وسیله اعطاینیابت به دیگری به اجرا در آورند .فروش کالا ، بازاریابی ، نظارت ، مدیریت بر مراحل تولید ،تهیهمواد و کالای مورد نیاز ،حضور در مذاکرات و انعقاد قراردادها، اقامه دعوی در محاکم و دفاع ازدعوی اقامه شده علیه اصیل و نظایر آن از جمله اعمالی است که طبقات مختلف نمایندگان به آنمبادرت می ورزند. در حوزه تجارت بین الملل تنوع و گستردگی موضوعات موجب اهمیت بیشترنمایندگی های تجاری گردیده است. تصویب قوانین متعدد بین الملل در این زمینه نمایانگر اهمیتموضوع نمایندگی تجاری است.در تمام مباحث نمایندگی سه شخصیت اصلی مدنظر قرار می گیرد. اصیل، نماینده و ثالث؛ روابطفی ما بین آنان آثار مختلفی را بوجود می آورد که هر یک در جای خود قابل بحث است. درحقوق ایران موضوع نمایندگی در قانون مدنی و در قانون تجارت مورد بررسی قرار گرفته است؛مواد 395 تا 401 قانون تجارت و همچنین مواد 196 و 198 قانون مدنی و نیز مواد 656 تا 683همان قانون در باب وکالت به این مبحث پرداخته است. در قوانین بین المللی می توان به کنوانسیون14 مارچ 1978 در زمینه حقوق قابل اعمال بر نمایندگی و نیز کنوانسیون 1983 ژنو راجع به بیعبین المللی کالا اشاره کرد از آنجا که کشورهای اروپایی تحت نظارت اتحادیه اروپا روابط گستردهتجاری با یگدیگر دارند این اتحادیه نیز با دستورالعمل 18 دسامبر 1986 به تدوین قوانین و مقرراتیکپارچه در مورد نمایندگی تجاری بین المللی پرداخته است که این امر کمک بسزایی در حذفموانع و ترویج توسعه تجارت بین المللی نموده است.اثر اراده نماینده بر اصیل در قانون بین المللی 1983 با قوانین داخلی بر حسب نوع اصیل و نیزحدود اختیارات ظاهری و آثار ناشی از تجاوز نماینده از حدود و اختیارات متفاوت است اما درحدود اختیارات واقعی و تاثیر اراده نماینده در نمایندگی های مستقیم مشابهت دارد؛ هدفنگارندگان در این پژوهش با روش تحلیلی – توصیفی پرداختن به نمایندگی مستقیم و غیرمستقیماز دیدگاه کنوانسیون 1983 و حقوق ایران می باشد.

کلیدواژه ها:

نمایندای ، اصیل ، نماینده ، کنوانسیون 1983 ، حقوق ایران