مقایسه تاثیر آموزش به دو روش داستان گویی و سخنرانی بر توانمند ی مادران در پیشگیری از حوادث خانگی

زمینه و هدف: کودکان بیشتر از سایرین در معرض سوانح و حوادث بوده و به دلیل ویژگی های فیزیولوژیکی و رفتاری خاص نیاز به مراقبت از سوی یک فرد بالغ را دارند. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش به دو روش داستان گویی و سخنرانی بر توانمندی مادران به عنوان عامل خود مراقبتی کودک در پیشگیری از حوادث خانگی صورت پذیرفت.روش کار: مطالعه حاضر در پنج مرحله و بر روی 81 نفر مادر دارای کودک 1 تا 59 ماه انجام شد. پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه سنجش توانمندی مادران در سه نوبت (قبل، بلافاصله و سه ماه- بعد از مداخله) توسط مادران تکمیل گردید. جلسات آموزشی شامل 16 جلسه نیم ساعته آموزش اصول پیشگیری از حوادث شایع استان شامل سوختگی، غرق شدگی، خفگی و مسمومیت به روش داستان گویی برگزار شده و تجزبه و تحلیل اطلاعات با نرم-افزار SPSS19 و آزمون های آماری توصیفی و استنباطی صورت گرفت یافته ها: بعد از مداخله، هر دو روش آموزشی نمره توانمندی مادران را نسبت به قبل از مداخله به صورت معناداری ارتقاء دادند P> 0/0001 در مقایسه دو روش آموزشی، اگر چه میانگین تغییرات نمره توانمندی قبل از مداخله و بلافاصله پس از آن تفاوت معنی داری نداشت، ولی میانگین تغییرات نمره سه ماه بعد از مداخله نسبت به قبل و بلافاصله از آن تفاوت آماری معنی داری را نشان داده و آموزش به روش داستان گویی توانست اثربخشی بیشتری بر ارتقاء توانمندی مادران سه ماه پس از مداخله نسبت به قبل P=0/02 و بلافاصله بعد از آن P=0/04 داشته باشد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش، آموزش به هر دو روش آموزشی می تواند منجر به توانمندی مادران در زمینه پیشگیری از حوادث گردد و با توجه به کاهش نمره توانمندی مادران پس از گذشت سه ماه در گروه سخنرانی ، داستان گویی روش موثرتری جهت تداوم توانمندی در مادران می باشد.

کلیدواژه ها:

داستان گویی ، سخنرانی ، آموزش ، حوادث خانگی ، مادران