بررسی مقایسه ای مفهوم عشق در شاهنامه و مثنوی معنوی

فردوسی در برخی از داستانهای شاهنامه که داستانهای عاشقانه- قهرمانی هستند، موضوع عشق را در مفهوم اصیل و زمینی آن به تصویر کشیده است. با توجه به شیوه سرایش شاهنامه، این عاشقانه های نغز که برخی از آنها چون زال و رودابه و بیژن و منوچهر در شمار شاهکارهای قصص غنایی ادبیات کلاسیک فارسی هستند، همچنانکه تحت تاثیر شرایط اجتماعی و سیاسی زمان او که گسترش چنین ادبیاتی را به دنبال داشت، تحت تاثیر منابع روایی او نیز بوده، در سطح زبانی و روایی، از سبک خامه شاعر متاثر شدهاند. در آثار مولانا عشق اگر چه مفهومی آسمانی دارد، همچنان تحت تاثیر اوضاع زمانه شاعر است که گسترش اخلاق صوفیانه، درونگرایی و تمایل ادبیات را به سوی انتزاع به دنبال داشته است و رویکرد شاعر و فرهنگ شفاهی پیرامون او نیز به این گرایش دامن زده است.در این مقاله سعی برآن بوده که مفهوم عشق، و زمینه های اجتماعی و فرهنگی پیدایش آن را در آثار این دو شاعر بزرگ بررسی و مقایسه کنیم و نسبت جریانهای اجتماعی عصر مثل خردگرایی روزگار فردوسی و رشد عجیب تصوف در عصر مولانا را در شکل گیری این کیفیت مشخص کنیم.

کلیدواژه ها:

عشق ، فردوسی ، مولوی