تحلیل کارکرد شاهنامه در تحکیم یکپارچگی ملی و علت وجودی کشور ایران

از منظر جغرافیای سیاسی، هر کشور از سه رکن اصلی سرزمین، ملت و نظام سیاسی تشکیل شده است. کشورها و یا به عبارت دقیقتر حکومتهای سرزمینی، برای پیدایش و بقای خود به یک سری مولفه ها و عناصر نیازمندند که از آنها با عنوان علت وجودی حکومت یا کشور یاد میشود. علت وجودی کشورها میتواند شامل مولفه-هایی همچون سرزمین، دین، زبان، فرهنگ و گذشته تاریخی و حتی تهدیدات مشترک، اراده قدرتهای بزرگ و... باشد. مجموعه این عناصر مشترک، کارکرد ایجاد انسجام بین مردم یک کشور را بر عهده دارند. ایران از جمله کشورهایی است که به دلیل سابقه فرهنگی- تمدنی کهنش، از حیث علت وجودی غنی بوده و از مولفه های متعددی به عنوان علت وجودی چون سرزمین مشترک، سرگذشت تاریخی، دین، زبان و فرهنگ، قوم و نژاد، آداب و رسوم سود میبرد. در میان مجموعه آثار فرهنگی، تاریخی و ادبی گذشتگان که در پیدایش و انتقال این مفاهیم و عناصر مشترک به نسلهای بعدی نقش تعیین کنندهای داشته است، شاهنامه فردوسی نقش بیبدیلی در انتقال این عناصر و مولفه های مشترک تا به امروز داشته است. تا کنون از منظر جغرافیای سیاسی کشور ایران کمتر به شاهنامه توجه شده است،. در این مقاله تلاش میشود به شیوه توصیفی-تحلیلی، نقش شاهنامه در معرفی و انتقال عوامل یکپارچگی ملی(علتهای وجودی) کشور ایران مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، جغرافیای سیاسی ایران ، علت وجودی ، یکپارچگی ملی