بررسی عنصر گفت وگو در رمان دل کور اسماعیل فصیح

گفت و گو از مهمترین شگردها در حوزهی ادبیات داستانی سنتی و مدرن، اعم از منظوم و منثور به شمار می رود. گفت و گوبخشی از ساختار داستان است که در پروراندن سایر عناصر داستان، نقش انکارناپذیری دارد. گفت و گو ممکن است میاناشخاص داستان رد و بدل شود و یا در ذهن شخصیت واحدی رخ دهد. گفت و گو داد و ستد احساس ها و اندیشه ها میانشخصیت های داستان است و پویایی آن به داستان طراوت و تحرک می بخشد. در مقاله حاضر، این عنصر در یکی از رمان هایاسماعیل فصیح (دل کور) مورد تحقیق قرار گرفته است. از اینرو، ابتدا اصطلاح گفت و گو از منظر داستان، تعریف و جایگاه وکارکردهای آن تبیین شده و در ادامه، نخست گفت و گوهای متکثر و متنوع رمان مذکور استخراج، سپس از زوایای مختلفدسته بندی گردیده است. نتایج این پژوهش، ضمن مشخص کردن تفاوت ها و شباهت های نمونه های مورد بررسی، از منظرشیوه ی روایت و کاربردهای مختلف عنصر گفت و گو، نشان میدهد که این عنصر در داستان فصیح با ذهن و زبان شخصیت-های داستانی هماهنگی و تناسب کامل داشته، مهمترین ابزار انتقال اطلاعات به مخاطب در باب اشخاص داستان می باشد.