قابلیت اطمینان طرح اختلاط آسفالت به روش مارشال

طرح مخلوط آزمایشگاهی آسفالت گرم به روش مارشال شامل فرایندی است که در آن مقدار قیر بهینه برای تولید انبوه مخلوط آسفالتی توصیه می شود. به طور کلی، میزان قیر بهینه طوری طراحی می شود که متوسط مقادیر مشخصات فنی را ارضاء نماید. با این حال با توجه به تغییرات طبیعی در مصالح، این احتمال وجود دارد که تمام تولیدات مخلوط آسفالتی طراحی شده با یک مقدار قیر بهینه همیشه نتواند الزامات خاص را برآورده سازند. هدف اصلی این مقاله، برجسته کردن تغییرات موجود در فرایند طراحی مخلوط آسفالتی و ایجاد روشی برای برآورد قابلیت اطمینان در طراحی است. در این مطالعه، طراحی مخلوط آسفالتی به روش مارشال براساس مشخصات آشتو(AASHTO T245) انجام شد. داده های حاصل از نتایج آزمایش های مارشال با روش آماری تجزیه و تحلیل شدند. سپس قابلیت اطمینان طرح مخلوط محاسبه شد. تعیین توابع چگالی احتمال و جزییات موجود در فرآیندهای تجربی و ریاضی مختلف در تعیین قابلیت اطمینان انجام گردید. در نهایت مشخص شد که هنگام قضاوت عملکرد مخلوط آسفالتی باید محاسبه قابلیت اطمینان با در نظرگرفتن میانگین پارامترها در آزمایشگاه و هم چنین تغییرات در مصالح باشد. استفاده از میانگین مقادیر پارامترها به عنوان یک معیار، ساده تر است اما ممکن است به نتایج اشتباه منجرشود.

کلیدواژه ها:

مخلوط آسفالتی ، طرح اختلاط مارشال ، قیر بهینه ، روش آماری ، قابلیت اطمینان