تبیین مولفه های موثر در آسیب پذیری بافت های فرسوده شهری از منظر فضاهای خود مدافع با رویکرد توسعه پایدار (مورد پژوهی: شهر مشهد)

رشد روزافزون بافت های فرسوده، در کلانشهرها، شکل گیری فضاهای ناامن و دفاع در داخل محلات منجر به فشارهای روانی و اجتماعی شده است. این فضاهای دفاع به سبب جورچینی و ایجاد الودگی بصری، تهدیدی جدی برای بافت شهر و محله محسوب شده و پیش از مداخله دولت، نیازمند مشارکت خود مردم هستند. زیربناسی ترین نقش در سامانه دهی اینگونه فضاها را خود ساکنین محلات بافت فرسوده می توانند ایفا کنند که سطح محلات دلیل حس تعلق به محل زندگی و شناخت مردم از یکدیگر، میزان اعتماد شهروندان به یکدیگر بوده و فضاهای ناامن در بافت های فرسوده دارای قابلیت های بالقوه ای هستند که می توانند ساختار اجتماعی آن را به سمت بهبود و ارتقا سوق دهند. مطالعات میدانی، مصاحبه با متخصصان و کارشناسان رسمی، توصیفی تحلیلی با مطالعات کتابخانه ای و پرسش های محققان میدانی و مصاحبه با متخصصان و کارشناسان رسمی بافت فرسوده می باشد. نتایج این پژوهش نشان می دهد که بیشترین عوامل آسیب پذیری بافت های فرسوده شهری، به ترتیب ساختمان های متروکه، گستره و پراکندگی کوچه های محروم، عدم مراقبت رسمی و با عدم وجود کاربری های امنیتی، عدم کیفیت نورپردازی در کوچه ها و خیابان های مشتمل می باشد.

کلیدواژه ها:

آسیب پذیری ، بافت فرسوده ، فضای خود مدافع