لزوم توجه به کهن سالی در مسیر دستیابی به پیشرفت و عدالت اجتماعی

با توجه به شیب تند سالمندی جمعیت در ایران چنین به نظر می رسد که کشور ما در دهه های بعد با مشکلات عدیده ی جمعیتی به دلیل افزایش سن مواجه می شود که اگر با هوشمندی از امروز برای آن برنامه ای وجود نداشته باشد، پیامدهای منفی اقتصادی، سیاسی و فرهنگی خاصی را به دنبال خواهد داشت. پژوهش حاضر با هدف نمایاندن ابعاد مثبت و منفی سالمندی به ویژگی های جسمی، روانی اجتماعی آن پرداخته است. نتیجه حاصل از این پژوهش به لزوم توجه به کهن سالی با توانمندسازی نسل جوان برای آمادگی جامعه در رویارویی با بحران جمعیتی در دهه های آینده تاکید دارد.همچنین اذعان شد که دستیابی به عدالت اجتماعی با صرف منابع ملی، بدون توجه به همه اقشار جامعه غیر ممکن است، به همین جهت سرمایه گذاری در جهت آموزش فنی و حرفه ای و مشاوره های بهداشت و سلامت، افزایش خدمات و حمایت اجتماعی در سنین جوانی و میان سالی و همچنین در دوران کهنسالی می تواند موجب توانمندسازی افراد وارتقای حس بهزیستی در سنین پیری شود. خلاقیت و نوآوری در سالمندان با توانمندی هایی که کسب شده و تجربیات زیسته آنان شکوفا می شود و می تواند به نسل بعد نیز انتقال یابد. تردید نسبت که هرگونه سرمایه گذاری و برنامه ریزی در این مسیر راهبردهای در جهت رسیدن به پیشرفت و توسعه و هم چنین دستیابی به عدالت اجتماعی است.

کلیدواژه ها:

سالمندی ، عدالت اجتماعی ، پیشرفت ، توسعه ، بحران جمعیتی