جای خالی فرهنگ و معماری سنتی ایران

از آنجایی که فرهنگ و معماری سنتی ما ایرانیان در هر نقطه از جهان مهم و با ارزش بوده است اما متاسفانه معماری معاصر ما دچار یک بی هویتی شدید شده است به بیان دیگر ما فرهنگ و معماری سنتی خود را از چندین سال پیش فراموش کرده ایم.امروزه شهرسازی و معماری ایران با توجه به غنای فرهنگی و تاریخی خود از بی هویتی در ساختار فرهنگی رنج می برد که باید راهکارهایی را در حیطه نوع مداخلات شهرسازی و معماری برای برون رفت از این بی هویتی پیدا شود . از بزرگترین معضلات اجتماعی که پس از ورود مدرنیسم به زندگی بشر به وجود آمده است دوری از معنویت و نبود آرامش در زندگی انسانهاست . در گذشته معماری در پی ایجاد فضاهایی برای زندگی و استفاده انسان بوده است . لذا انسان نه به عنوان ماشین بلکه به عنوان موجود زنده و به عنوان عنصر اصلی و طرح شونده در معماری مد نظر قرار می گرفت . با توجه به جمله وینستون چرچیل که می گوید : ( ما به ساختمان شکل می دهیم و آنها به ما ) ، ما خود در می یابیم که علت همه این معضلات و افسردگیها خود ما هستیم اما آنچه در بناهای سنتی ما وجود داشت ولی امروزه دیگر سخنی از آنها در میان نیست در ده مورد یعنی هدفمندی ساختاری ، داشتن داستان زندگی ، استقرار مناسب با شأن فضا ، کمال گرایی ، الگو پذیری ، رعایت اندازه و تناسب ، قوام یافتگی ، ترجیح و مرجعات ، قناعت و در نهایت وابستگی به طبیعت ، بیان می شود اما آنچه که موجب کم رنگ شدن این موارد در معماری معاصر شده است در سه اصل مهم یعنی فرد گرایی ، بی قانونی و غرب زدگی خلاصه می شود که باید تفکراتی در زمینه یافتن راه حلهایی برای پیوند دادن معماری سنتی و معماری معاصر انجام گیرد .

کلیدواژه ها:

معماری سنتی ، معماری معاصر ، فرهنگ