رو به کدام سنت؛ خورشیدی که از مغرب طلوع می‌کند.

معرفی معماری معاصر ایران را باید در دوران قاجار و با شکل‌گیری معماری نئوکلاسیک در ایران جستجو کرد، که در ادامه با ورود جریان تجدد خواه و مدرنیسم، و سپس موج پست مدرنیسم و هویت‌گرای جهانی روحی تازه در کالبد و روند تکاملی آن دمیده می‌شود. توجه به بوم‌گرایی، فرهنگ، اقلیم و به طور خاص زمینه‌گرایی از معیارهایی به شمار می‌رود که به وسیله‌ی آن معماران به نقد افکار و ایده‌های معماری مدرن پرداختند و سعی بر ارائه‌ی نگرشی همسو با هویت معماری ایرانی را داشتند. مقاله‌ی ذیل با هدف نقد جریان معماری معاصر ایران که در پی رویکردی هویت گرایانه در مقابل معماری نوگرای و مدرن ایرانی شکل گرفته بود و نگاه به سیر تکاملی آن، به رشته‌ی تحریر در آمده است. در ابتدا با بیان نگرش فلسفی به مقوله‌ی شکل‌گیری جریان پست مدرنیته در جهان، و سپس با دیدگاه معمارانه به رویکردهای دورده‌های این جریان هویت‌گرا در معماری ایران و همچنین به بیان آثار ساخته شده در فراینده این نگرش خواهد پرداخت.

کلیدواژه ها:

پست مدرنیسم در معماری ، معماری هویت گرا ، هندسه و فرم ، الگوهای معماری ایرانی ، مفاهیم در معماری ایرانی ، ابزار و زبان معماری