برنامه دهی معماری؛ چالش ها و راهکارها

شاید معماران و برنامه ریزان این پرسش را مطرح کنند: چرا مردم در استفاده از مکان ها و فضاهایی که ما طراحی کرده ایم، به شیوه ای که مد نظر ما بوده، آگاهانه یا غیرآگاهانه، از آن ها استفاده نمی کنند (دورک، 1389) . مردم هم ممکن است بپرسند: چرا معماران و برنامه ریزان در مورد آن چه ساخته اند و از ما انتظار زندگی در آن ها را دارند، حساسیت به خرج نمی دهند چرا اغلب اوقات آن ها آن چه را از نظر ما اهمیت دارد از قلم می اندازند (دورک، 1389) . اغلب اوقات در نحوه ی استفاده از ساختمان ها بین کارفرما و معمار سوء تفاهم ایجاد می شود، به این صورت که کارفرما هدف معمار را اشتباه متوجه می شود و معمار نیز، از نیازها و ارزش های کارفرما شناخت درستی پیدا نمی کند. برنامه دهی ، ابزار اصلی برقراری ارتباط بین اهداف گروه طراحی و نیازهای استفاده کنندگان محسوب می شود. برنامه دهی ، فرآیندی است که ساختار برآورده کننده ی آرزوها، ایده ها و خواسته های ساکنان آینده ی آن را می آفریند. با این حال، در مصاحبه ها، بسیاری از معماران اشاره می کنند که در رویه ی روزانه مدارک برنامه دهی آن قدر که باید مفید نیستند. این مقاله ضمن بررسی جایگاه برنامه دهی در فرآیند طراحی به بیان چالش های موجود در زمینه ی برنامه دهی می پردازد و در نهایت برخی از راهکارهای موجود برای رفع این مشکلات را بیان می کند که از طریق گردآوری، تبیین و تحلیل اطلاعات با استفاده از ادبیات موجود در این زمینه مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و مقالات منتشر شده در سایت های معتبر صورت پذیرفته است.

کلیدواژه ها:

برنامه دهی ، طراحی معماری ، ارتباط ، کارفرما ، بهره بردار ، طراح