ارایه مسکن سنتی با رویکرد انعطاف پذیری و شناخت اقلیم و بافت منطقه بوشهر با نگاه به معماری بومی

نیاز به سرپناه داشتن در همه ی ادوار ثابت بوده اما نیازهای دیگر انسان با توجه به تغییر در باورها ارزش ها و تغییرات ابعاد زندگی و معیشت در طول زمان در حال تغییرند، بنابراین خانه را باید متناسب با نیازهای در حال تغییر انسان طراحی نمود. چنانچه فضاهای خانه امکان تطبیق با نیازهای جدید ساکنین را نداشته باشد موجب عدم رضایت ساکنین خواهد شد و کاهش سطح آسایش آن ها را به دنبال خواهد داشت. در خانه عواملی هست که ارزش های انسانی در آن تجلی پیدا می کند و می توان به مهم ترین آن به عنوان مکان اجتماعی نگهداری فرهنگ اشاره کرد. به نظر می رسد اساسی ترین نیازهای آدمی داشتن سرپناه است. یکی از راهکارهای تامین مسکن بهینه قابلیت انعطاف پذیری در آن است. انعطاف پذیری در طراحی معماری شامل امکان تنظیم و سازگاری واحد مسکونی در طول زمان می شود. روش تحقیق با استناد به مطالعات کتابخانه ای ابتدا به بررسی فاکتورهای موثر در ایجاد انعطاف پذیری در مسکن پرداخته و پس ازآن با بررسی خانه های سنتی رویکردهای سنتی را پیش روی معماران قرار می دهد و او می تواند به عنوان ابزارهای برای دستیاب به مسکن منعطف بسته به شرایط و نیازها هر پروژه یک یا تعدادی از آن ها را به عنوان رویکرد اصلی طرح برگزیده و از آن بهره ببرد. درواقع طراح با گزینش و اجرایی کردن این رویکردها در قالب ایده های طراحی خود می تواند زمینه ای را برای گسترش امکان مشارکت کاربر یا ایجاد گزینه های متنوعی از استفاده های متغیر در اختیار وی برای ساماندهی فضای زیستی اش قرا ردهد.

کلیدواژه ها:

حداقل مسکن سنتی ، رویکرد انعطاف پذیری ، اقلیم ، بافت ، معماری بومی