بررسی مقاومت فشاری، جذب آب و روش خود ترمیمی توسط بتن باکتریایی در محیط های آبی مختلف

نظر به اینکه امروزه بتن در ساخت و سازهای عمرانی به عنوان یک مصالح مطلوب به شمار می آید. تمایل زیاد صنعت به استفاده از مصالح بتنی منجر به انجام تحقیقات زیادی در زمینه اصلاح معایب آن شده است. یکیاز ضعف های مشهور در بتن، ترک خوردگی آن است که نقش مهمی در رفتار و خصوصیات بتن ایفا می کند. از جمله این خصوصیات می توان به دوام بتن، اشاره کرد که نقش مهم و موثری در طول عمر مفید سازه هایبتنی دارد. در سالیان اخیر پیشرفت های صورت گرفته در زمینه بیوتکنولوژی منجر به استفاده باکتری ها در صنعت بتن شده است. وجود منافذ ریز و ترک ها در بتن ازجمله مهمترین عوامل تشدیدکننده ی تضعیف پایایی و یکپارچگی بتن است. این منافذ ریز و ترک ها می توانند با به کار بردن یک عامل ترمیم کننده ی ویژه در بتن، ترمیم شود. با مطالعات صورت گرفته در زمینه دوام بیشتر عواملی که تاکنون برای افزایش ظرفیت خود ترمیمی بتن پیشنهاد شده اند، اساس شیمیایی دارند. از طرفی عامل موثر در ترمیم خود به خودی بتن رسوب کربنات کلسیم گزارش شده است. لذا بر آن شدیم در تحقیقی به بررسی تاثیر استفاده از نوعی باکتری تولید کننده ی کربنات کلسیم در بتن بپردازیم. جهت انجام پژوهش فوق نمونه های بتنی به ابعاد 70 میلی متر مکعب حاوی عامل باکتری ساخته شد. سپس جهت عمل آوری از سه محیط مختلف استفاده گردید و پس از رسیدن به سنین موردنظر آزمون جذب آب و مقاومت فشاری بر روی نمونه ها انجام شد. نتایج آزمایش ها نشان داد نمونه های حاوی عامل باکتریایی در مقایسه با نمونه های کنترل، جذب آب کمتر و مقاومت فشاری بیشتری دارند. در واقع استفاده از باکتری در بتن منجر به پر شدن منافذ بتن شده و ظرفیت خود ترمیمی بتن را افزایش می دهد، که در این پژوهش به حداکثر مقاومت های فشاری 70 روز 36/10، 39/16 و 45/21 مگاپاسکال به ترتیب با عمل آوری در آب دریا، آب شرب و آب چاه دست یافتیم و همچنین کمترین میزان جذب آب نیز در نمونه های حاوی باکتری در سنین 28 روز و عمل آوری شده در آب دریا به میزان 3/35 درصد حاصل گردید.

کلیدواژه ها:

بتن ، باکتری ، مقاومت فشاری ، جذب آب ، خودترمیمی