مسیله عینیت در عدالت اجتماعی

عدالت از جمله موضوعاتی است که در علوم مختلف و از ساحت های گوناگون قابلبررسی است. عینی بودن یا نسب یبودن عدالت اجتماعی محور نوشتار حاضر است. اینبحث به مبانی و پی شفرض های عدالت م یپردازد، نه خود عدالت و از این جهت ازسویی پیوند سیاست با متافیزیک را به نمایش می گذارد و از سوی دیگر، از یک مبنایمهم انسان شناختی در نظریه های علوم انسانی پرده برم یدارد. مهم ترین دستاوردهای اینمقاله عبارتند از: الف) عدالت در پرتو فطرت کمال جویی انسان و قوانین عادلانهتشریعی که از تکوین نشیت گرفته است، از دام نسبیت برکنار است؛ ب) دیدگاه هاییکه اصل عدالت اجتماعی را نسبی و عصری م یدانند، فاقد دلیل قانع کننده می باشند؛ ج)برخی از دیدگاه ها اگرچه مدعی اصل عینیت اند، به دلیل ارجاع ندادن عدالت به فطرتو تکوین گرفتار نسبیت شده اند؛ د) برخی از دیدگا هها اگرچه ادعا شده است که عدالترا نسبی تصور کرده اند، به دلیل ارجاع آن به فطرت و تکوین، تصویر دو بعدی از آنارایه داده و ضمن پذیرش نسبیت بایدهای اخلاقی، اعتبار عدالت را ثابت و مشترک دانسته اند.

کلیدواژه ها:

نسبیت ، عدالت اجتماعی ، فطرت ، طبیعت ، اعتبار ، معقول ثانی فلسفی