جایگاه قانون در تحقق عدالت حقوقی و تاثیر آن بر تفسیر قضایی تاملی بر نسبت قانون و عقاده ی حقوقی در نظام فقهی- حقوقی ایران

یکی دانستن قانون و قاعده ی حقوقی، نشان از رویکرد تحققی دولتی در مبنای التزام آوری قاعده ی حقوقی داشته، به یکی انگاشتن حقوق و قانون منجر شده، می تواند نوعی عدالت دولتی و به دنبال آن، تفسیر لفظی از قانون را نتیجه دهد. با این وجود، آیا می توان با تاکید بر تفکیک قانون از قاعده ی حقوقی، زمینه ی عبور از عدالت دولتی به عدالت عرفی یا عدالتشرعی ایجاد و بدین ترتیب، تفسیر قضایی را از چارچوب تفسیر لفظی رهانیده، به سمت تفسیر مبتنی بر اصول حقوقی سوق داد به نظر می رسد چگونگی تفسیر قضایی در هر نظام حقوقی، به چیستی عدالت حقوقی در آن نظام حقوقی ارتباط دارد و نوع عدالت حقوقی نیز به چیستی مبنای اعتبار قواعد حقوقی بستگی دارد. صاحب این قلم سعی کرده با اتخاذ روش تحلیلی و تحقققی و البته نه از نوع دولت با کلسنی آن، بر تفکیک قانون از قاعده ی حقوقی و یکی ندانستن آن دو تاکید، با انحصار مبنای اعتبار قاعده ی حقوقی در اراده ی دولت، به ویژه در مدل فقهی- حقوقی ایران، مخالفت و زمینه ی عبور از عدالت دولتی و در نتیجه از تفسیر قضایی لفظی را فراهم آورد.

کلیدواژه ها:

قانون ، قعدالت شرعی ، عدالت عرفی ، عدالت فطری ، مبنای اعتبار قاعده ی حقوقی ، تفسیر قضایی ، نظام حقوقی