بهره گیری از طبیعت در آموزش طراحی سازه در معماری

سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 992

فایل این مقاله در 14 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

JR_BAGH-15-68_006

تاریخ نمایه سازی: 18 اسفند 1397

چکیده مقاله:

توجه خاص به ارتباط معماری و طبیعت به خصوص در سه دهه گذشته هم به لحاظ پیدایش رویکردهای نوین معماری و همشکل دهی فناوری هاین وین همچونن انو فناوری دستاوردهای کاملا متفاوت و درعین حال مفیدتری نسبت به گذشته داشته است.سازه به عنوان یکی از اجزای ضروری معماری از اهمیتی خاص برخوردار است. رویکردهای متفاوت و گاه متضاد در طراحی سازهو معماری، با یکدیگر و یا بر یکدیگر، می تواند کیفیاتی متفاوت خلق کند و در ارزش گذاری بر معماری و سازه تاثیرگذارباشد. این مقاله، با تکیه بر این مهم که گفتگو بین معمار و طراح سازه از ضروریات خلق یک اثر معماری است، بر یادگیری علومسازه ای توسط معماران و تبحر آنان در شناخت اصول سازه ای تاکید می کند و همچنین با نگاهی انتقادی به تبعیت معماری ازسازه و نقش کلیدی طبیعت گرایی، ریشه این مشکل را در شیوه آموزش سازه برای معماران جستجو می کند.پرسش اصلی این پژوهش آسیب شناسی عدم تحقق بهره گیری از راهبردهای طبیعت در همسازی معماری و سازه درمعماری حال حاضر ایران است.این پژوهش که بر سه پایه تحلیل، تدقیق و ارزیابی شکل گرفته است در گام نخست با شیوه تحقیق علی به واکاوی چالش هایناشی از طبیعت گرایی در شیوه های معماری پس از انقلاب صنعتی و ارزیابی جایگاه سازه در رویکرد طبیعت گرای اینسبک ها می پردازد؛ در گام دوم با شیوه تحقیق تاریخی-تفسیری، ضمن پرداختن به پژوهش های مرتبط، به آرای منتقدینمعماری در زمینه مورد بحث اشاره می کند و در ادامه به دستاوردهای طبیعت در معماری و به خصوص سازه در حوزهدانشگاهی می پردازد. در نهایت، برای ارزیابی موضوع پژوهش، داده ها به کمک نرم افزار spss تحلیل می شوند. لازم به ذکراست در این پیمایش دانش ساز های و تجربی معمار در زمینه فرم ها، ساختارها و سازه های طبیعی به عنوان متغیرهایمستقل و مهارت طراحی معمار در همسازی معماری و سازه با بهره گیری بیشتر از راهبردهای طبیعت گرا به عنوان متغیروابسته منظور شده است.قیاس پژوهش های قبلی با پیمایش صورت گرفته نتیجه می دهد که عدم توفیق معماری کنونی ایران در همسازی با سازه وبهره گیری بهتر از طبیعت، ناشی از دریافت ناصحیح جامعه عمومی معماری ایران در این زمینه است که این آسیب غالبا در حوزهآموزش ریشه دارد. در نهایت این پژوهش بر تغییر هدفمند شیوه آموزش دروس فنی جهت بهبود درک رفتار و سیستم های سازهتوسط معماران تاکید کرده وهمچنین پیشنهاداتی جهت بهبود این مهم در فضای کار حرف های ارایه کرده است.

کلیدواژه ها:

همسازی معماری و سازه ، فرم ساز های ، معماری طبیع تگرا ، سازه طبیع تگرا ، آموزش سازه و معماری

نویسندگان

امیررضا روحی زاده

دکتری معماری،گروه مهندسی معماری، واحدکرج، دانشگاه آزاد اسلامی،کرج، ایران

محمدرضا حافظی

دکتری معماری، دانشیاردانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه شهید بهشتی، ایران

محمد فرخ زاد

دکتری معماری، استادیار دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه گلستان، ایران

سیامک پناهی

دکتری معماری، استادیار دانشکده هنر و معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد ابهر، ایران