راهبردهایی برای تربیت مندسازی نظام آموزش معماری در ایران

نظام آموزش مفهومی پیچیده از مفاهیم انسانی، فلسفی و علمی است که بررسی و ارایه راهکار برای ارتقاء آن، نیازمند شناخت جامع عوامل موثر آن است. به ویژه، هنگامی که این مفهوم در حیطه ی میاندانشی مانند معماری مطرح میشود. بنیاد نظام آموزش عالی در اصطلاح سیستم نهفته است که نگاهی کل گرایانه ، فرآیندمحور و مرتبط با زمینه را در ارتباط میان یاددهنده و یادگیرنده مطرح میسازد. فرآیند آموزش در ایران، غالبا به صورت شبه سیستم و یا سیستم بسته و صلب، اجرا شده و برنامه آموزش بر سه محور روش، محتوی و هدف استوار است. این محورهای سه گانه هر چند که در فرآیند آموزش علوم موثر هستند، اما در رشته های انسانی و هنر و به ویژه معماری، به دلیل محتوای تربیتی آنها، کارآیی لازم را نداشته و بهتر است بهینه سازی شوند.تربیت معمار، فرآیندی پیچیده از تعامل مدرس، دانشجو، محیط و اهداف تربیتی است و به طور خلاصه بر نوعی رشد یافتن و پرورش دادن از درون استوار است. مقاله حاضر با ارایه چهار ویژگی اساسی پرورش معمار شامل ویژگی های آموزش آموزش فطری ، تجربی ، تعاملی و خلاق ، تلاش میکند با تحلیل نحوه ی ارتباط میان ارکان چهارگانه تربیت معمار و اصول سه گانه نظام آموزش عالی، پیشنهادهایی برای ارتقاء نظام آموزش معماری ارایه دهد. این پژوهش با نگاهی به مفهوم نظام آموزش عالی و بررسی مشکلات آن و تحلیل سیستم پرورش معمار آغاز شده و با ارایه چارچوبی برای ارتباط کارآمد برنامه آموزش متداول معماری و تربیت معمار، راهبردهایی برای ارتقاء نظام آموزش معماری در سه محور کلگرایی ، جامع گرایی و انعطاف پذیری پیشنهاد مینماید

کلیدواژه ها:

نظام آموزش ، تربیت معمار ، نظام آموزش معماری ، ویژگی های رویه ای- محتوایی آموزش معماری