آفات زبان از نظر لفظ و معنا در مثنوی مولوی و احیاءعلوم الدین غزالی (علمی- پژوهشی)

روشهای بیان مقاصد، گوناگون است. برخی از افراد روش مستقیم را برمیگزینند؛ یعنی زبان رسمی وغیرادبی را ترجیح میدهندکه در این حالت، جملات به صورت خبری یا انشایی خواهدبوداما گروهی دیگر از زبان غیرمستقیم استفاده میکنند زیرا آنها این نوع بیان را تاثیرگذارتر میدانند. ازجمله مباحث مهم و قابل توجه، بحث جرایم وآفات زبان است زیرا بیش ازآن اندازه که نعمت بیان و زبان، مفید و ارزشمند است، جرایم وآفات آن، زیان بار و ناپسنداست. در تعالیم آسمانی وکلمات حکیمان درباره آفات زبان، مطالب بسیار ارزنده و جالبی دیده میشودکه بررسی تمام آنها از حوصله بحث ما خارج است ولی در حد توان، به قسمتی از آن آفات، از زبان امام محمد غزالی در کتاب ارزشمند احیاءعلوم الدین و از زبان مولانا جلال الدین محمد بلخی در مثنوی معنوی اشاره خواهدشد. این مقاله در پی آن است کهشنرو سازد امام محمد غزالی وجلال الدین محمد مولوی پیام خود را چگونه به خوانندگان منتقل ساخته اند و کدام روش (مستقیم یا غیرمستقیم) را برای بیان مقاصد خود برگزیده اند و نحوه بیان وسبک بیان این دو بزرگوار از نظر لفظ و معنی چگونه است.

کلیدواژه ها:

آفات زبان ، لفظ ، معنا ، مولوی ، امام محمد غزالی.