سازواری ها و ناسازواری های تلقین در تربیت دینی
محل انتشار: دوفصلنامه تربیت اسلامی، دوره: 4، شماره: 8
سال انتشار: 1388
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 459
فایل این مقاله در 17 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_ISED-4-8_002
تاریخ نمایه سازی: 18 اسفند 1397
چکیده مقاله:
روش تلقین، یکی از روش های مورد استفاده در تربیت دینی است. برخی از کارشناسان تربیت دینی معتقدند در تربیت باید از روش هایی استفاده کرد که موجب تغییر نگرش متربی شود و چشم انداز شناختی در او ایجاد کند. از نظر آنان کاربرد تلقین، قبولی کورکورانه و عادت به یادگیری و یادآوری مکانیکی آموزه ها را در پی دارد و موجب ایجاد خصوصیاتی همچون تسلیم و انقیاد در متربی می شود. موافقان بکارگیری این روش در تربیت دینی نیز معتقدند، کاربرد روش هایی غیر از تلقین همچون روش های عقلانی منوط به رشد عقلی در متربی است.مقاله حاضر، به بررسی چالش ها، پیامدها و محاسن ناشی از بکارگیری روش تلقین در تربیت دینی پرداخته و به تشریح ماهیت و مفهوم تلقین و تربیت دینی و سازواری و ناسازواری آن پرداخته است. از آنجایی که نمی توان در دوره های کودکی منتظر رشد فرایند عقلانی در متربیان شد و به آموزش عقلانی دین پرداخت، بنابراین در دوران کودکی، که دوره تمهید برای قلمرو اصلی تربیت دینی است، می توان از روش تلقین برای ایجاد برخی آداب و صفات انسانی و اخلاقی استفاده کرد. همچنین از این روش نیز می توان برای تثبیت ایمان در دوره های بالاتر رشد بهره گرفت.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
علی قاسم پور دهاقانی
دانشجوی دکتری برنامه ریزی درسی، دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی دانشگاه اصفهان
سیدابراهیم جعفری
دانشیار گروه علوم تربیتی، دانشگاه اصفهان