بررسی تاثیر عوامل استرس زای محیط شغلی بر نوآوری کارکنان با در نظرگرفتن نقش میانجی تعهد سازمانی عاطفی در صنعت بیمه

یکی از بارزترین ویژگی های عصر حاضر، تغییرات و تحولات شگرف و مداومی است که در طرز تفکر، ایدیولوزی، ارزش های اجتماعی، روش های انجام کار و بسیاری از پدیده های دیگر زندگی به چشم می خورد . تغییر و تحولات دهه اخیر به قدری سریع و گسترده اتفاق افتاد که تمامی ابعاد زندگی را در جوامع بشری متاثر ساخت. این تغییر و تحول فزاینده محیط همراه با پیشرفت تکنولوزی، دستیابی سازمان ها به اهدافشان را در مسیر دشوار و پیچیده ای قرار داده است هدف این پژوهش بررسی رابطه بین عوامل استرس زای محیط شغلی و نوآوری کارکنان با در نظر گرفتن تعهد سازمانی عاطفی به عنوان یک متغیر میانجی، می باشد. نتیجه گرفته شد که عوامل استرس زای چالش برانگیز (گرانباری شغلی) منجر تقابل مثبت و عوامل استرس زای بازدارنده (ابهام شغلی و تعارض شغلی) منجر به تقابل منفی می شود و همه این موارد اثرات متقابلی بر روی تعهد سازمانی عاطفی و نوآوری کارکنان دارد جهت بررسی نرمال بودن داده ها از آزمون کلموگروف اسمیرنوف، از آزمون تحلیل عاملی تاییدی جهت تایید روایی سوالات و مشخص سازی عوامل کلیدی هر مولفه و از فن مدل یابی معادلات ساختاری جهت بررسی بر ازش مدل تحقیق با داده های جمع آوری شده استفاده گردیده است. یافته ها نشان می دهد که عوامل استرس زای چالشی و بازدارنده در محیط کار چگونه عملی می کنند. عوامل استرس زای منجر به افزایش (گرانباری شغلی) یا کاهش (ابهام و تعارض شغلی) نوآوری کارکنان می شود زیرا آنها دیدگاه های مثبت و منفی را از طریق تعهد سازمانی عاطفی القا می کنند. بنابراین میزان اشتیاقی یک کارمند برای مشارکت در فعالیت های نوآورانه را می توان از طریق تعهد احساسی او برای پاسخگویی به نیازهای سازمان (گرانباری شغلی) یا عدم اشتیاق برای انجام کار بیشتر (تعارض و ابهام شغلی) اندازه گیری کرد.

کلیدواژه ها:

عوامل استرس زای محیط شغلی ، نوآوری کارکنان ، تعهد سازمانی عاطفی ، استرس زای چالشی