بررسی کنایه و مجاز با تاکید بر داستان ضحاک

حماسهسرای بزرگ ایران، فردوسی در حوزهی صورت گری و بیان اندیشه ها با صور خیال توانسته است کارآمدترین تجربه هاو اندرزهای ارزندهی خود را در اختیار مخاطب قرار دهد و شاهنامهی او یکی از ارکان استوار کاخ زبان فارسی است.پی افکندم از نظم کاخی بلند کز باد و باران نیابد گزندخردمند طوس، ظرافت و استحکام لفظ را باصلابت و اتقان معنی چونان شیر و شکر در هم آمیخته است. در واقع او در رزمگاه ها و شرح دلیری ها و مردانگیها از لحاظ آهنگ و تصویر صلابت پولاد و سنگینی و عظمت صخره های بزرگ را بانهایت هنرمندی در سخن خود جلوه گر ساخته است. صور خیال ،متن شاهنامه را از یک روایت خشک بیرون آورده و آن راادبیتر کرده است. تحقیق در صور خیال و شگردهای زبانی این اثر ادبی بزرگ گامی بلند در شناسایی مختصات ادبی وزیباشناختی آن محسوب میشود. این پژوهش بر آن است داستان ضحاک را از منظر کنایه و مجاز بررسی کند و به این سوالپاسخ دهد؛ فردوسی در داستان مزبور از کدامیک بیشتر بهره برده است

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، کنایه ، مجاز ، داستان ضحاک