اثربخشی طرحواره درمانی بر سخت رویی و احساس تنهایی دانش آموزان دختر فاقد پدر(ایتام)

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر سخت رویی و احساس تنهایی دانش آموزان دختر فاقد پدر(ایتام) بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش دانش آموزان دختر فاقد پدر شهر کرج در سال 1396 بودند که پبا استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، 30 نفر از این دختران به عنوان نمونه انتخاب شدند و با گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند 15) نفر در هر گروه). گروه آزمایش به مدت 8 جلسه (هر هفته یک جلسه به مدت 90 دقیقه) تحت طرحواره درمانی قرار گرفت، درحالیکه گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه های سخت رویی، احساس تنهایی استفاده شد. یافته ها نشان داد که بین پیش آزمون و پس آزمون سخت رویی، احساس تنهایی تفاوت مناداری وجود دارد. نتایج پژوهش نشان داد که آموزش طرحواره درمانی باعث افزایش سخت رویی و کاهش احساس تنهایی می شود. ازاینرو میتوان از طرحواره درمانی برای ارتقاء سلامت روان این افراد و کاهش مشکلاتی که تجربه میکنند استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، سخت رویی ، احساس تنهایی ، دانش آموزان و ایتام