پیش بینی فرسودگی تحصیلی دانش آموزان از طریق خودپنداره، توانایی حل مسیله و انگیزش تحصیلی آنان

هدف پژوهش حاضر، پیش بینی فرسودگی تحصیلی دانش آموزان از طریق خودپنداره، توانایی حل مسیله و انگیزش تحصیلی آنان می باشد. روش پژوهش توصیفی، از نوع همبستگی بوده و جامعه آماری آن را کلیه دانش آموزان دوره دوم متوسطه شهرستان مراوه تپه در سال تحصیلی 97 - 1396 تشکیل داده اند. بر اساس جدول کرجسی و مورگان (1970) حجم نمونه 297 نفر برآورد و به روش نمونه گیری تصادفی ساده نمونه ها انتخاب گردیده اند. داده ها بوسیله پرسشنامه های فرسودگی تحصیلی برسو و همکاران (1997)، خودپنداره یی یسن چن (2004)، حل مسیله هپنر و پترسون (1982) و انگیزش تحصیلی هارتر (1981) جمع آوری و از طریق ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه به روش همزمان تجزیه و تحلیل شده اند. نتایج نشان داد که بین خودپنداره، بعد اعتماد به حل مسایل، انگیزش تحصیلی و انگیزش درونی با فرسودگی تحصیلی رابطه منفی وجود دارد. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون نیز نشان داد که 0 / 24 از تغییرات فرسودگی تحصیلی دانش آموزان را می توان از طریق خودپنداره، اعتماد به حل مسایل و انگیزش تحصیلی پیش بینی نمود. بنابراین با ارتقاء خودپنداره، اعتماد به حل مسایل و انگیزش تحصیلی می توان فرسودگی تحصیلی دانش آموزان را کاهش داد.

کلیدواژه ها:

خودپنداره ، توانایی حل مسیله ، انگیزش تحصیلی و فرسودگی تحصیلی