عدم پیروی از الگوی توسعه پایدار در سیاست گذاری کشاورزی در ایران و تاثیر آن بر بهره برداری بیرویه از آبهای زیر زمینی در ایران قبل از انقلاب 1357

از زمان تنظیم برنامه عمرانی اول تا انقلاب 1357 یکی از اهداف اصلی این برنامه ها توسعه کشاورزی ایران و افزودن بر سطح زیر کشت اراضی بود. به این منظور طرح های مختلف آبیاری به اجرا درآمد و توجه به آبهای زیرزمینی به خاطر صرفه اقتصادی آنها شکل ویژهای به خود گرفت. در این دوران دولت با اختصاص اعتبارات و وام های مختلف سعی به بهره برداری بیشتر از آبهای زیرزمینی کرده و سیاست مشخصی دون توجه به محدودیت منابع آب و ظرفیت آنها را به مرحله اجرا درآورد. لذا در این پژوهش سعی بر آن است تا به تاثیر سیاستهای کشاورزی دولت، بر بهره برداری از منابع آبهای زیرزمینی بدون توجه به الگوی توسعه پایدارپرداخته شود و با استفاده از روش تحقیق تاریخی (با رویکرد توامان تبیینی – توصیفی) نشان دهیم که این سیاستها بدون داشتن پشتوانه علمی و آماری دقیقی از میزان و حجم آبهای زیرزمینی کشور و بدون در نظر گرفتن توان این آبها به اجرا درآمد و به مرور منجر به افزایش بی رویه چاهای عمیق و پایین رفتن سفره آبهای زیرزمینی شد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، پهلوی دوم ، سیاستهای کشاورزی ، دولت ، آبهای زیرزمینی ، برنامه های عمرانی