معرفت اساس نگرش و بینش انسانی

معرفت هویتی اجتماعی داردوبا افزوده شدن قطره قطره و تدریجی و با تعب و کوشش وسیع و جمعی افراد بسیار متولد می شود وپا می گیرد. هیج فردی به تنهایی قادر به خلق علم نیست. آنجه در کتاب ها و در کلا ها می خوانیم پشت سر سطر سطرشان صدها دانشمند نشسته اند. هرک لمه آنها را صدها دانشمند بوجود آورده اند و روح آنها درآنجا حاضر است.علم جز دریک محیط جمعی خلق نمی گردد و شستشو و پالایش نمی یابد و معرفت و فکر ذاتا آزادند و از جایی و کسی غیر همجنس خود دستور نمی گیرند.. اگر علم را می خواهیم محدود کنیم باید آن را با علم محدود کنیم. تفکر و ابتکار وقف هیچ عصری و نسلی نیست. از دستاوردهای همگان باید بهره جست. هیچ کس را نباید از زیر و رو کردن بنیان های بلند و رفیع معرفتی ناتوان پنداشت. گوهر علم هر جا یافت شد، از آن همه است و یابنده اش چاره ای ندارد جز اینکه آن را به همگان بسپارد و خدای را شکر گذارد که وی را در پیدا کردن آن توفیق داده است. البته پذیرا بودن لزوما به معنای قبول کردن نیست. این خواستار بودن به معنای تسلیم شدن نیست. فقط به معنای این است که قبل از دیدن و قبل از چشیدن و سنجیدن رد نکنیم. یعنی نباید پنداشت که آنها می توانند فقط و فقط مربوط به یک دوره باشند و آن دوره هم دوره ماست و ما خودمان می توانیم همه علوم و معارف را خود از نو خلق و ابداع کنیم و به چیزی و کسی و جایی احتیاج نداریم، یعنی شما این موضوع را باید در نظرداشته که دستاوردهای علمی و معرفتی که مبنای یک جامعه قرار می گیرد، ماحصل زمان ها و دوره های گوناگون و متفاوتی است. لذا موضوعی که در این مقاله مد نظر ما می باشد عبارتست از معرفت اساس نگرش و بینش انسانی یعنی انسان ها تابع علم و دانش و معارفی هستند که در طی زندگی خویش آنها را می آموزند. معنای بی وطن بودن علم و بی مالک بودن آن همین است. معرفت همه بنا واساس زندگی آدمیان می باشد. در این مقاله با این هدف که بتوانیم یک جامعه انسانی، ایمانی و اخلاقی داشته باشیم با طرح و بررسی اندیشه متفکران در حوزه های علمی و دینی و جامعه شناسی درصدد تبیین و تحلیل آن می باشیم.

کلیدواژه ها:

بینش ، نگرش ، جامعه ایمانی ، معرفت ، علم و دانش