بررسی مقایسه ای شدت بیماری در بدو تشخیص در عفونت همزمان HIV و HTLV-1 با عفونت HIV به تنهایی در مرکز مشاورع بیماری های عفونی رفتاری دانشگاه علوم پزشکی مشهد

زمینه: شهر مشهد در شمال شرق ایران یک کانون اندمیک برای عفونت نادر HTLV-I می باشد. در مطالعات بالینی که قبلا بر روی بیماران با عفوت همزمان HTLV-I، HIV انجام شده است، بیشتر تاکید بر روی بارویروس و شمارش CD4 و مرحله بالینی بوده است، اما این مطالعه علاوه بر متغیرهای فوق، شدت بیماری در بدو تشخیص، نسبت زن به مرد،، شیوع HTLV-I در مبتلایان به HIV میانگین و واریانس هموگلوبین، پلاکت و شمارش مطلق نتروفیل، را نیز تعیین کرده است. موارد و روش ها: در این مطالعه مقطعی که در سال های 89-90 بر روی پروده های بیماران مرکز بیماری های عفونی رفتاری مشهد انجام گردید، میانگین CD4، هموگلوبین، تعداد مطلق نوتروفیل، پلاکت، مرحله بالینی و شدت بیماری در بدو تشخیص براساس جداول سازمان بهداشت جهانی در 18 بیمار مبتلا به عفونت همزمان HIV و HTLV-I با 18 بیمار مبتلا به عفونت HIV به تنهایی مقایسه گردید. یافته ها: در این مرکز شیوع عفونت HTLV-1 در بیماران مبتلا به HIV برابر 4/53 درصد بود که اختلاف معنی داری با شیوع HTLV-1 در جمعیت عمومی مشهد (2/12 درصد) داشت. میانگین اندکس های خونی در محدود نرمال قرار داشت و در دو گروه اختلاف معنی داری رویت نشد. میانگین شمارش CD4 در بیماران مبتلا به عفونت همزمان برابر 384 و در گروه مبتلا به عفونت HIV به تنهایی برابر 473 بود که اختلاف در دو گروه معنی دار نبود. میانگین مرحله بالینی و شدت بیماری در بدو تشخیص مراحل پیشرفته را نشان نمی داد و در دو گروه از لحاظ معنی دار نبود. نتیجه گیری: بیماران مبتلا به عفونت همزمان مانند بیماران مبتلا به عفونت HIV به تنهای در بدو تشخیص در مراحل پیشرفته قرار نداشتند. همچنین عفونت HTLV-I در بیماران مبتلا به HIV باعث بهبود یا بدتر شدن وضعیت بالینی و ایمونولوژیک بیماری نمی گردد.