مبانی معرفتی اسلام رحمانی

اسلام رحمانی اصطلاحی نو ظهور است که از یک دهه ی پیش وارد ادبیات نواندیشی دینی - سیاسی ایران شده است؛اما بنیادهای نظری وعملی این گفتمان ،ریشه وپیشینه ای طولانی تر دارد.رحمت و رحمانیت در مبانی دینی از جایگاه ویژه وپر اهمیتی برخوردار است. به گونه ای که در توحید تمرکز تمامی صفات خداوند بر روی صفت رحمت بوده وصفاتی چون منتقم قهارو...نیز در سایه رحمانیت ظهور می کنند.در مسیله نبوت وامامت به عنوان یکی از لوازم مهم این منصب الهی به شمار می آیدهمچنین. در معاد که تجلی گاه واقعی صفات الهی به شمار می رود، صفت رحمت با ظهورش دیگر صفات را زیر سایه خود قرار می دهد.وجودبینش رحمانی در انسان باعث ایجاد گرایش هایی همچون شکرگذاری،فرمانبرداری،زیبانگری،عیب پوشی ،خیرخواهی ومدارا محوری می شودکه هریک از اینها باعث کنشهای مهرورزانه ای در زمینه های مختلف فردی،خانوادگی واجتماعی می گردد که حداقل دستاورد ان ایجاد تعاملی خداپسندانه وبدور از هر گونه خشونت وکج فهمی ونامهربانی خواهد بود.از آن جا که تا کنون این موضوع بدین صورت مورد بحث قرار نگرفته است ،اهمیت وانحصاری بودن آن را دوچندان می کند. واز آن روی که بینشها وباورها نقش اصلی را در بروز رفتارهای انسان ایفا می کنند بررسی این بینشها ضرورت می یابدهدف.مقاله پیش روبررسی شاخصه های رحمانی در بعدبینشی،است که به روش توصیفی-تحلیلی با رویکرد قرآنی-روایی پس از بررسی وتحلیل منابع به این نتیجه دست می یابدکه،بعد رحمانیت یک مسلمان باید بر باقی ابعاد وصفات او غالب باشد. البته برای رسیدن به بعد رحمانیت ابتدا باید بینش انسانها اصلاح گردد وتا به بینش صحیح از خدا،خود وجهان نرسد نمی تواند به بعدرحمانیت دست یابد.

کلیدواژه ها:

شاخص ، بینش ، رحمت ، سیره