بررسی آزمایشگاهی تاثیر پارامترهای هیدرولیکی جریان بر گسیختگی آبشکن

یکی از موثرترین روشهای تثبیت سواحل رودخانه ها به منظور ساماندهی، استفاده از آبشکن میباشد. آبشکن توده سنگی معمولا برای شرایط غیر مستغرق طراحی میشود، اما در شرایط سیلابی ممکن است مستغرق شده و ناپایدار گردد. در تحقیق حاضر، مطالعه آزمایشگاهی تاثیر پارامترهای هیدرولیکی جریان بر فرآیند تخریب آبشکن تودهسنگی در کانالی به طول 6 متر و عرض 0/45 متر و ارتفاع 0/45 متر، مجموعا در 12 آزمایش بررسی شده است. آزمایشها در سه مقدار مختلف عمق جریان در شرایط مستغرق انجام شده و اثر این پارامتر در سه محدوده سرعت بیشتر از آستانه حرکت مصالح مورد بررسی قرار گرفته و فرآیند تخریب در استغراق های مختلف و همچنین اثر استغراق بر حجم خرابی ارایه شده است. با توجه به نتایج بدست آمده، در محدوده u/uc ثابت، با افزایش استغراق ، حجم تخریب افزایش مییابد و با افزایش نسبت u/uc از 1 الی 1/5، میزان خرابی برای استغراق 31 و 50 و 68 درصد، به ترتیب برابر 11، 17 و 18 درصد خواهد بود. با توجه به نتایج آزمایشها و به ترتیب اهمیت، محل اتصال دماغه به تاج، محل اتصال شیب بالادست به دماغه و تاج آبشکن حساسترین ناحیه های آبشکن در تخریب میباشند .

کلیدواژه ها:

آبشکن ، توده سنگی ، تخریب ، مستغرق