کاربرد تیوری های فازی در ارزیابی تناسب اراضی

یکی از مشکلات کشورهای جهان سوم، افزایش بی رویه جمعیت می باشد که نتیجه آن افزایش تقاضا، ایجاد فشار بر منابع اراضی و بهره برداری بیش از حد توان از اراضی می باشد.بنابراین، در راستای حفاظت از این سرمایه حیاتی روش های گوناگونی وجود دارد که یکی از این موارد ارزیابی تناسب اراضی است که برای تعیین درجه سازگاری اراضی برای یک نوع به خصوص از انواع استفاده ها بر اساس روش فایو به کار برده میشود. مبنای اصلی تصمیم گیری در روش ارزیابی FAO بر تیوری منطق دو ارزشی ارسطویی بولین استوار است و کلاسهای مختلف تناسب اراضی را به گونه ای مجزا و گسسته تعریف میکنند. از آنجایی که مشخصه های کیفیت اراضی که از مجموعه ای از ویژگیهای اراضی اشتقاق می یابند، بسیار پیچیده می باشند، به کارگیری عملیات و عملگرهای مبتنی بر منطق دو ارزشی بولین، موجب نادیده انگاشتن و یا دور ریختن حجم زیادی از اطلاعات مفید در خلال فرایند ارزیابی اراضی میگردد. به همین دلیل، خاکشناسان اقدام به کاربرد نظریه مجموعه های فازی در ارزیابی اراضی، به منظور ارزیابی موثر و بهینه منابع خاک و آب و پردازش مناسب عدم قطعیت در قالب ابهام و نادقیق بودن اطلاعات و روابط بین ویژگیهای مختلف اراضی کردند. در زمینه ارزیابی تناسب اراضی، اگرچه نظریه مجموعه های فازی یافته های دقیق تری را برای ارزیابی تناسب اراضی ارایه می دهد اما دقت آن تا حدزیادی به انتخاب تابع عضویت مناسب، تعیین نقاط بحرانی و مقدار وزن های درنظرگرفته شده برای خصوصیات مختلف اراضی بستگی دارد.

کلیدواژه ها:

ارزیابی تناسب اراضی ، تیوری های فازی ، روش ارزیابی FAO