باززنده سازی بناهای تاریخی،احیای هویت شهری(نمونه موردی:کاروانسرای کوهاب نطنز)

بناهای تاریخی بخشی از فرهنگ یک ملت است و برای آنها ایجاد حس تعلق می کند. با نگاهی به بافت های تاریخی این نکته مشهود است که شکل گیری و حیات آن ها بر پایه اصول خاص مرتبط با اقلیم شهر و فرهنگ ایرانی بوده و کالبد آنها که در تداومی تاریخی، فرهنگی، اجتماعی و محیطی به صورتی هماهنگ و منسجم در آمده است؛ از این رو، از هویت ویژه ای برخوردار است. هویت شهر ایرانی در مقطعی از حیات خود بر اثر تحولات اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و در نتیجه تقلیدهای بدون اندیشه از مظاهر غربی و الگوهای مدرن شهرسازی، که در بیش تر موارد با هویت اصیل ایرانی ناسازگار هستند، کمرنگ شده است. بافت و بناهای تاریخی، به دلیل عدم توجه و متروک شدن، دچار فرسودگی و ضعف شده که منجر به ویرانی آنها شده و سقوط میراث و ریشه های فرهنگی جامعه و در نتیجه سبب بروز بحران هویت می شود. اگر بتوان نیازهای ضروری جهت استفاده از این بناها را برطرف کرد، این مکان می تواند در احیای هویت از دست رفته شهری نقش بسزایی داشته باشد. کاروانسرای کوهاب نطنز یکی از آثار تاریخی دوره صفویه می باشد که به صورت متروکه درآمده و این امر بر سرعت ویرانی بنا افزوده است. این تحقیق با استفاده از روش توصیفی_تحلیلی سعی دارد که به لزوم باززنده سازی بناهای تاریخی جهت جلوگیری از ویرانی و همچنین نقشی که این نوع بناها می توانند در احیای هویت از دست رفته شهری ایفا کنند را مورد بررسی قراردهد

کلیدواژه ها:

هویت ، باززنده سازی ، فرهنگ ، بنای تاریخی ، کاروانسرای کوهاب نطنز