انرژی نو در معماری و نقش آن در توسعه پایدار

انرژی نو به انواعی از انرژی می گویند که بر خلاف انرژی های تجدید ناپذیر قابلیت بازگشت مجدد را دارد. افزایش قیمت سوخت های فسیلی و بحث های زیست محیطی، از اصلی ترین عوامل رویکرد جدید به سوی انرژی های تجدید پذیر بوده است. این مهم بر اساس دسته بندی تعاریف موجود، از نگاهی کلی و سلسه مراتبی شامل مفاهیم اصلی پایداری و مصادیق آن در معماری مشخص می شود. بعلاوه، توسعه و گسترش فن آوری انرژی های نو، باعث کاهش قیمت و افزایش تقاضا گردیده است. برنامه های تولید انرژی کشور های توسعه یافته و درحال پیشرفت دنیا، به میزان قابل توجهی برروی انرژی های نو متمرکز شده است. با توجه به روند رشد تکنولوژی و مطرح شدن مبحث انرژی های پایدار و کاهش مستمر ذخیره انرژی های تجدید ناپذیر همچنین وجود منابع مناسب انرژی های پایدار (خورشید، آب، باد، و ...) در کشور ما معماران می توانند با طراحی معماری مناسب و هماهنگ با اقلیم و با استفاده از الگوهای معماری ایرانی که به شیوه های مناسبی از انرژی های پایدار در طراحی معماری بهره گرفته اند و نیز با توجه به تکنولوژی و علوم جدید، فضایی مناسب و با آسایش حرارتی مطلوب به وجود آورند. بنابراین برای رسیدن به این اهداف، تحقیقات وسیع و کاربردی در این مورد ضرورت پیدا می کند. دستیابی به توسعه پایدار مستلزم تحول مثبت عظیم بنیادی در اقتصاد جهان، بهره وری معقول از منابع طبیعی، نیز تغییر جهت اساسی در نگرش انسان به طبیعت و تجدید نظر جدی در الگوهای تولید و مصرف است. در این مقاله به بررسی تعامل انرژی های نو و همچنین تاثیر این تعامل در توسعه پایدار و بهینه سازی مصرف انرژی می پردازیم با بیان ضرورت به کارگیری انرژی های تجدیدپذیر، محدودیت منابع و آلودگی زیست محیطی و وضعیت کاربرد این انرژی ها و بیان انتظارات از این انرژی ها به پیشنهاداتی پرداخته شده است تا بتوانیم فضای معماری همراه با آسایش و رفاه برای انسان به وجود آوریم.