بازآفرینی هویت در معماری معاصر با تاملی بر رویکرد منطقه گرایی

همواره هویت به عنوان یکی از مهم ترین دغدغه های بشری مطرح بوده است. این مقوله از گذشته پدیده ای ثابت و از پیش تعیین شده در نظر گرفته می شد، اما امروز به مفهومی متغییر، پیچیده و پر تناقض تبدیل گشته و موجب بروز بحران هویت در انسان و شهرها گردیده است. هویت به عنوان یکی از موضوعات مهم در حوزه های مختلف فلسفی، روان شناسی، جامعه شناسی و علوم انسانی مطرح می باشد. مفهوم هویت در آثار معماری ارتباط عمیقی با زمینه، بستر فرهنگی و نیازهای انسانی هر منطقه دارد. به گونه ای که هر اثر معماری نماد و نشانه ای از مردم آن منطقه می باشد. مسیله هویت در معماری بعد از دوران مدرن و پیامدهای ناشی از آن، که باعث پیدایش بناهای بی روح و بی هویت شده بودند، بسیار مورد توجه قرار گرفت. این مقاله می کوشد، تا با برقراری ارتباط میان معماری و خواستگاه خود به حفظ هویت جوامع انسانی و بالطبع ظهور آن در کالبد شهری کمک کند. روش تحقیق در این مقاله تحلیلی توصیفی بوده و سوال اصلی این گونه مطرح می شود که چگونه می توان با حفظ ارزش های مکانی و ویژگی های معماری منطقه ای، یک اثر بدیع خلق کرد که بیانگر هویت بستر خود باشد با بررسی دیدگاه برخی صاحب نظران در این زمینه می توان دریافت که توجه به ویژگی های منطقه ای و خصوصیات مکانی، شامل عناصر کالبدی و نمادین معماری نمی شود بلکه مفاهیم مستتر در شکل گیری این نوع معماری باعث خلق آثار منطقه گرا می شود.