ارزیابی پراکنش ایستگاه های آتش نشانی واولویت بندی نواحی برای تاسیس ایستگاه آتش نشانی در جهت پاسخگویی در زمان بحران با کمک مدل های Nearest Neighbor وvikor (مطالعه موردی: منطقه 20 تهران)

ایستگاه های آتش نشانی ازجمله مراکز مهم و حیاتی خدمات رسانی در شهرها در حین بحران و بعد از بحران هستند. بدیهی است خدمات رسانی به موقع ایستگاه های آتش نشانی پیش از هر چیز مستلزم توزیع صحیح آن ها در نواحی مختلف شهری بوده و همچنین اولویت بندی نواحی برای تاسیس این مراکز در جهت پاسخگویی در زمان بحران امری بسیار ضروری هست. منطقه 20 شهر تهران، ازجمله مناطق آسیب پذیر در برابر بحران های طبیعی و مصنوعی (به دلیل وجود گسل ری و تراکم بالای جمعیتی و...) هست، در جهت تخصیص درست امکانات شهری و استفاده درست از آن ها بخصوص در زمان بحران، اولین نکته اساسی، توزیع مناسب کاربری های امدادی در منطقه هست، بررسی توزیع مناسب ایستگاه های آتش نشانی در منطقه یک عامل مهم در قابلیت توانایی و پاسخگویی در مقابله با بحران های طبیعی و مصنوعی می باشد. این پژوهش به روش کمی-توصیفی باهدف ارزیابی پراکنش ایستگاه های آتش نشانی و اولویت بندی نواحی برای تاسیس آن ها در جهت پاسخگویی در زمان بحران در منطقه 20 تهران در پنج ناحیه انجام گرفته است. نخست با استفاده از مساحت کلیه نواحی پنج گانه و ایستگاه های آتش نشانی موجود در منطقه 20 تهران و به کارگیری مدل Nearest Neighbor در نرم افزار GIS به ارزیابی پراکنش ایستگاه های آتش نشانی پرداخته ایم. همچنین برای اولویت بندی نواحی در جهت تاسیس ایستگاه های آتش نشانی در منطقه، 5 معیار که شامل میزان دسترسی، تعداد جمعیت، تعداد واحد های مسکونی، تجاری، و مساحت هر ناحیه هست، انتخاب شده اند. در مرحله بعد با وزن دهی هر یک از معیارهای 5 گانه در نرم افزار Expert Choice و مشخص شدن وزن هر یک از معیارها، با کمک مدل Vikor به اولویت بندی نواحی برای تاسیس ایستگاه های آتش نشانی در جهت پاسخگویی بهتر در زمان بحران پرداخته ایم. نتایج نهایی حاکی از آن است که پراکنش ایستگاه های آتش نشانی در نواحی پنج گانه به صورت پراکنده بوده است و اولویت تاسیس ایستگاه های آتش نشانی در ناحیه 2 منطقه 20 تهران بسیار ضروری هست.

کلیدواژه ها:

بحران ، پراکنش ایستگاه آتش نشانی ، مدل نزدیک ترین همسایگی ، مدل ویکور