ذخیره میگو و میزان مجاز برداشت در استان هرمزگان

معمولا جمعیت میگوها در زیستگاه از یک کوهورت (گروه هم زاد) اصلی تشکیل شده است. نسل سال بعد میگو ها نیز از تخم ریزی همین کوهورت به وجود می آید. توده زنده میگو دارای یک قله نسبت به زمان است و اتفاقا تاریخ مناسب شروع فصل صید میگو می بایست در زمانی باشد که این قله تقریبا در مرکز فصل صید قرار بگیرد. اما متاسفانه در این مورد یک مشکل اساسی وجود دارد و آن زمان تخم ریزی میگو (که نسل سال بعد میگو را می سازد)، پس از زمان صید واقع می گردد. میگو ها در زمان تخم ریزی به طور متوسط در سایز 34 میلی متر (طول کاراپاس) یا حدود سن 12 ماهگی در زمستان است، در صورتی که فصل صید حدود چند ماه زود تر و در سایز 28 میلی متر (طول کاراپاس) یا حدود سن 8 ماهگی میگوها اتفاق می افتد در حقیقت میگوها ابتدا صید می شوند و سپس فرصت تولید مثل به دست می آید و این بزرگترین چالش صید بوده است. در حقیقت چنانچه هدف بهره برداری میگو بیشترین تولید پایدار باشد باید قسمتی از ذخیره باقی گذاشته شود تا پس از چند ماه به میگوهای مولد تبدیل شده و تخم ریزی خود جمعیت سال آینده را تولید نمایند. اما سوالی که مطرح است این بوده که چه میزان باید برداشت گردد تا ذخیره خوبی از مولدین باقی بماند. در حقیقت رابطه بین حجم مولدین و ذخیره ساز بعد (Spawning-stocks-Rrecruitment Relationship) ناشناخته مانده است. در مدل ساختار سنی (Age structure Model) برای ذخیره میگو که با لحاظ نمودن سری های زمانی و ضرایب رشد (K) و مرگ و میر (M) به این نتیجه رسید که چنانچه صید 80 درصد توده زنده میگو مدیریت گردد و میزان بقاء میگوها به 20 درصد پس از فصل صید می رسد. با توجه به میزان مرگ و میر طبیعی بالای میگو، میزان بقا در زمان تخم ریزی به حدود 5 درصد خواهد رسید مدیریت صید میگو که از حدود سال 1370 توسط موسسه انجام گرفته است تجربه خوبی از استفاده از این نسبت در تعیین میزان مجاز برداشته است و نشان داده که این نسبت می تواند ذخیره خوبی از مولدین را برای احیاء نسل سال آینده محیا نماید. امروزه نیز تعیین می گردد این نسبت در صید میگو از ذخیره اصلی حفظ گردد. به طوری که هر سال با احتساب این نسبت میزان مجاز برداشت به شیلات استان اعلام می گردد.

کلیدواژه ها:

میگو ، ذخیره ، میزان صید مجاز ، ساختار سنی ، هرمزگان