بازشناسی زبان شناختی و جغرافیایی گونه های زبان مازندرانی در حد فاصل خلیج گرگان تا مرکز مازندران با اعمال روش های گویش سنجی بر تفاوت های آوایی

پژوهش حاضر اولین تلاشی است که از یک سو با اتخاذ رویکردی کمی - رایانشی و از سوی دیگر با رویکردی کل گرایانه، سعی در بررسی گونه های زبان مازندرانی (طبری) و ترسیم چشم اندازی نسبتا روشن از وضعیت پیوستار گویشی این منطقه در چهارچوب مطالعات گویش سنجی دارد. برای تدوین اطلس زبانی 73 سایت در قلمرو گویشی گسترده پژوهش - که از شمال به شبه جزیره میانکاله و دریای مازندران، از جنوب به دامنه های رشته کوه البرز، از شرق به خلیج گرگان و از غرب به شهرستان های بابلسر و سوادکوه محدود می شود مشخص شد. داده های پژوهش شامل معادلهای آوایی 92 مدخل واژگانی (جمعا 4521 معادل) است که از مواد زبانی معتبر طرح ملی اطلس زبانی ایران استخراج گردید. میانگین سنی گویشوران 39 سال و متوسط سواد آنها در حد آموزش ابتدایی است که 38٪ آنها زن هستند. تحلیل انبوهه داده ها ضمن نمایاندن کارآمدی رهیافت گویش سنجی بر رهیافت سنتی، نشان داد دو گروه گویشی مازندرانی و مازندرانی گالشی از هم متمایزند و نیز گروه گویشی مازندرانی، خود به چهار زیرگروه اصلی بخش میشود که تغییرات پیوستار گویشی آنها از جنوب شرقی به شمال غربی است گویش منطقه ای شمال شرق حول شبه جزیره میانکاله گویش منطقه ای جنوب شرق بخش گلوگاه گویش منطقه ای مرکزحول مناطق مرکزی شهرستانهای نکا و ساری و گویش منطقه ای غرب شهرستان جویبار را پوشش میدهد

کلیدواژه ها:

زبان شناسی رایانشی ، گویش سنجی ، تحلیل انبوهه ، تفاوت های آوایی ، زبان مازندرانی(طبری)