خنثی شدگی مشخصه حنجرهای زیربنایی در همخوان های گرفته زبان فارسی از منظر واج شناسی حنجره ای

هدف مطالعه حاضر تعیین مشخصه حنجرهای زیربنایی همخوان های گرفته زبان فارسی در جایگاه پایانی و تعیین خنثی شدگی آن بر مبنای مفاهیم واج شناسی حنجره ای و با اتکای بر شواهد صوت شناختی است. بدین منظور، چهار گویشور مونث زبان فارسی واژه های مورد نظر را در سه جمله حامل تولید کرده اند. بنابراین تاثیر سه بافت بر خنثی شدگی همخوان های پایانی بررسی شده است: پایان واژه و قبل از سکوت، پایان واژه و قبل از واکه، پایان واژه و قبل از همخوان گرفته. با استفاده از نرم افزار پرات نسخه 5315، هفت متغیر آوایی استخراج شده اند و توسط آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه تاثیر آنها بر خنثی شدگی بحث شده است. متغیرهای مورد بررسی شامل طول واکه، طول همخوان، طول نوار واکداری، میزان واکداری، زمان آغاز واکداری، طول رهش و شدت رهش می شود. پس از ارایه تحلیل آماری، مشخصه حنجرهای زیربنایی براساس مفاهیم واج شناسی حنجره ای مشخص شده است. یافته ها نشان می دهند که بعد مسیول در تقابل همخوان های گرفته زبان فارسی، بعد پهنای چاکنای (GW) است و این بعد در جایگاه پایانی خنثی نمی شود. به علاوه، واجهای بی نشان زبان فارسی تنها در بافت مناسب، واکداری بافتی دریافت می کنند؛ بنابراین زبان فارسی از زمره زبان های دمشی است که بعد GW را در تمایز واج های گرفته به کار می برد.

کلیدواژه ها:

واکداری ، دمش ، واج شناسی حنجره ای ، خنثی شدگی