تکرار به مثابه دوگان سازی صرفی: شواهدی از زبان فارسی

پژوهش حاضر نظریه دوگان سازی صرفی اینکلاس و زول (2005) و ادعای اصلی این نظریه را مبنی بر شکل گیری دوگان ساختها با نیاز مضاعف صرف به یک سازه زبانی با ویژگی های معین صرفی - معنایی، با استفاده از برخی ساختهای صرفی زبان فارسی بررسی می کند. نظریه دوگان سازی صرفی فرایند تکرار را - که در رویکردهای به دست آمده پیشین، نسخه برداری واجی تلقی می شود – اغلب ناشی از تکرار ویژگی های معین صرفی- معنایی میداند. برای پاسخ به این پرسش که آیا شکل گیری دوگان ساختهای زبان فارسی در چهارچوب نظریه دوگان سازی صرفی قابل توجیه و تبیین است یا خیر، با درنظر گرفتن دو دسته شواهد معنایی و واژآرایی، داده هایی از زبان فارسی در چهارچوب نظریه دوگان سازی صرفی تحلیل و بررسی می شوند. شواهد معنایی شامل تکواژگونگی ریشه، ساخت های مترادف، تکرار بازتابی ، تکرار کامل میانی و ساخت های متقابل معنایی می شود. شواهد واژآرایی نیز عبارت اند از کسره میانی، ساختار که مبین بی تفاوتی، میانوند، پیونده یا پی بست و و رونوشت موزونه. این پژوهش با ماهیت و روشی توصیفی - تحلیلی، براساس داده هایی انجام شده که از زبان طبیعی و روزمره مردم، آثار مکتوب در حوزه مطالعات صرف زبان فارسی و شم زبانی نویسندگان گردآوری شده است. تحلیل داده های گردآوری شده نشان میدهد که اتخاذ رویکرد دوگان سازی صرفی، افزون بر ارایه توصیف و تحلیلی جامع از فرایند تکرار در زبان فارسی، امکان توصیف و بررسی ساختار و معنای دوگان ساخت هایی را به دست می دهد که پیش از این امکان تحلیل مناسبی نداشتند

کلیدواژه ها:

تکرار ، نظریه دوگان سازی صرفی ، تکواژگونگی ریشه ، واژآرایی نامتقارن ، رونوشت موزون