توانایی دستوری و کاربردشناختی در آسیب زبانی: دریچه ای به سوی بررسی حوزه ای بودن زبان

هدف پژوهش حاضر بررسی مستقل بودن توانایی های زبانی در ذهن انسان است؛ بنابراین، در پژوهش حاضر، توانایی دستوری و کاربردشناسی کودکان مبتلا به آسیب ویژه زبانی را بررسی می شود تا از داده - های بالینی به دست آمده برای تبیین نظریه حوزه ای بودن زبان استفاده شود. در این مقاله، ابتدا آزمون آسیب ویژه زبانی، آزمون رشد زبان و نمونه گفتاری از شش کودک مبتلا به آسیب ویژه زبانی گرفته شد و با شش کودک همتای زبانی طبیعی و شش کودک همتای سنی طبیعی مقایسه گردید. سپس در داده های به دست آمده، مشخصه های تصرفی و کاربردشناختی این کودکان بررسی شد. برای بررسی و تحلیل داده ها از نرم افزار (16)spss، برای توصیف داده ها از آمار توصیفی و برای مقایسه نتایج بین گروهها از آزمون من - ویتنی، ویلکاکسون استفاده شد. با بررسی ویژگی های تصریفی و کاربردشناختی (ارجاعی) در کودکان مبتلا روشن شد که کودکان مبتلا از نظر دستوری (تکواژهای تصریف زمانی در مقایسه با همتایان سنی و زبانی ضعیف هستند؛ اما در ویژگی های کاربردشناسی (ارجاعی) تفاوت معناداری بین گروه مبتلا و همتای زبانی یافت نشد. نتایج پژوهش همچنین نشان داد که با وجود آسیب دستوری در کودکان مبتلا به آسیب ویژه زبانی، کاربردشناسی آنها سالم است که این مسیله حوزه ای بودن زبان را تایید می کند.

کلیدواژه ها:

آسیب زبانی ، تصریف ، کاربردشناسی ، ارجاع ، حوزه ای بودن زبان