تعدد طرفین و تعدد قراردادها در داور

داوری تجاری بین المللی در حقیقت روش استانداردی برای حل اختلاف بین شرکت های تجاری به عنوان یکی اکثریت بزرگ می باشد که ترجیح می دهد دعوای خود را به داوری ارجاع دهند. آنها داوری را به رسیدگی قضایی بین المللی که گران و وقت گیر است ترجیح می دهند، در داوری طرفین به طور داوطلبانه دعوای خود را به یک شخص منصف و بی طرف ارجاع می دهند که آن شخص را خود انتخاب می کنند و آن شخص بر اساس دلایل و شواهد ارایه شده تصمیم گیری می کند. چهار ویژگی اساسی داوری عبارتند از: اولا: داوری با رسیدگی قضایی دادگاه محلی متفاوت است. ثانیا: یک مکانیزم خصوصی برای حل اختلاف می باشد. ثالثا: از جانب طرفین انتخاب و کنترل می شود. رابعا: نتیجه نهایی داوری یک تصمیم لازم الاجراست و برای طرفین حق و تکلیف ایجاد می کند. پس می توان چنین گفت که داوری تجاری بین المللی یک مکانیزمی الزام آور برای حل اختلافات مربوط به روابط قراردادی و سایر روابط که یک عنصر ین المللی به همراه دارند می باشد که در این مکانیزم یک شخص بی طرف از روش ها ساختار و قواعد و استانداردهای حقوقی که به طور مستقیم یا غیر مستقیم از جانب طرفین انتخاب شده است پیروی می کند. بیشتر قراردادهای تجاری بین المللی شامل بند داوری در خود می باشد. اولین علت این موضوع این است که شرکت ها تمایل چندانی ندارند که به دعوای آنها یک دادگاه خارجی رسیدگی کند. چرا که ممکن است آن دادگاه حقوق و آیین دادرسی ناشناخته ای داشته باشد. علت دیگر این است که قابلیت اجرایی، سرعت رسیدگی و هزینه ی داوری قابل مقایسه با رسیدگی قضایی نیست

کلیدواژه ها:

سازش ، قرارداد داوری ، صلاحیت ، داوری چند طرفه ،