بررسی اثر آلودگی هوا بر دیابت نوع دو: مرور سیستماتیک

زمینه و هدف : مواجهه مزمن با غلظت های کم آلاینده های هوا که نتیجه ی زندگی شهری است یک مشکل زیستی جهانی برای سلامت انسان می باشد. آلودگی هوا به علت ایجاد استرس اکسیداتیو و التهاب که باعث لیپوژنز، التهاب بافت چربی و مقاومت به انسولین می شود که با خطر دیابت نوع 2 (T2D ) در ارتباط است. مواد و روش ها : در این مطالعه مروری سیستماتیک مقالات منتشر شده انگلیسی زبان طی سال های 2005 تا 2018 از بانک های اطلاعاتی و سایت های معتبر علمی ,Pubmed Medline , Embase و موتور جستجوی googlescholar با کلید واژه های type 2 diabetes ، air pollution ، fine particulate matter ، fine particulate بررسی شد. در بررسی اولیه 66 مقاله یافت شد و با حذف مقالات تکراری و انتخاب مقالات با دسترسی کامل ، نهایتا 23 مقاله توصیفی و تحلیلی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج : نتایج مطالعات نشان دادند مواجهه ی طولانی مدت با ذرات ریز هوا ( PM2.5 ، O3 ، نیتروژن دی اکسید، نیتروژن اکساید ) با خطر ابتلا به T2D مرتبط است. مواجهه ی طولانی با نیتروژن اکساید، با شیوع دیابت و مواجهه با O3 با بروز دیابت مرتبط بود. افزایش در PM2.5 نیز به طور معناداری با افزایش در شیوع دیابت و افزایش گلوکز ناشتا و HbA1c مرتبط بود. مطالعات اپیدمیواوژیک نیز بیان کردند که مواجهه با آلودگی هوا باعث تغییر در سیگنال دهی انسولین، متابولیسم گلوکز و تغییر در عملکرد سلول های بتا می شود. ممکن است مکانیسم های التهابی، پاسخگوی افزایش خطر وقایع قلبی عروقی مرتبط با آلودگی هوا در بیماران دیابتی باشد. نتیجه گیری : بر اساس کیفیت کنونی هوای شهرها، به نظر می رسد هوا برای افرادی که مستعد ابتلا به بیماری های مزمن در دوره های بعدی زندگیشان هستند به قدر کافی ایمن نباشد بنابراین تغییرات در رژیم غذایی و فعالیت بدنی نیز ممکن است برای پیشگیری از T2D کافی نباشد. اهمیت به کارگیری سیاست های ملی برای کاهش آلودگی، برای محافظت از نسل های بعدی ضروری به نظر می رسد از این جهت که کوچک ترین کاهش در مواجهه با آلودگی هوا می تواند مزایای سلامت بخش زیادی را در افراد باعث می شود.

کلیدواژه ها:

آلودگی هوا ، دیابت نوع 2 ، ذرات ریز هوا