اثربخشی درمان شناختی- رفتاری بر کارکرد اجتماعی افراد مبتلا به HIV+ مقیم در مجتمع حرفه آموزی و کار درمانی فارس

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان شناختی- رفتاری بر کارکرد اجتماعی افراد مبتلا به HIV+ مقیم در مجتمع حرفه آموزی و کار درمانی فارس( زندان پیربنو) سال92-1391 انجام گرفت. روش: این پژوهش یک روش آزمایش بود، که به صورت پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل صورت گرفت. جامعه آماری شامل تمامی افراد مبتلا به اچ آی وی مقیم در زندان پیربنو در سال 92 – 91 بود. حجم نمونه شامل 16 نفر (8 نفر در گروه آزمایش و 8 نفر در گروه کنترل) به صورت تصادفی انتخاب شدند. قبل و بعد از شروع جلسات درمان تست سلامت عمومی(GHQ) از افراد گرفته شد، گروه آزمایش 10 جلسه درمان شناختی/ رفتاری دریافت نمود و گروه کنترل هیچگونه آموزشی دریافت نکرد. ابزار مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه سلامت عمومی 28 سوالی بود که به صورت پیش آزمون- پس آزمون انجام گرفت. یافته ها:یافته ها نشان داد که درمان شناختی/ رفتاری در کارکرد اجتماعی بیماران مبتلا به اچ آی وی در سطح 01/0 تاثیر دارد. نتیجه گیری:چون بیماری ایدز یک بیماری مزمن و غیر قابل درمان می باشد، فرد به محض اینکه به بیماری خود پی می برد از لحاظ روحی دچار افت قابل توجهی شده و کارکرد اجتماعی، شغلیش مختل می شود و احساس ناامیدی و بی ارزشی می کند. با بکار بردن مداخلات روانشناختی می توان باعث ایجاد روحیه در فرد شد و گام مهمی در سلامت عمومی وی برداشت. از بین تعداد بیشمار روشهای درمان روانشناختی،تکنیک شناختی- رفتاری به فرد کمک می کند تا با ایجاد روشهای صحیح روانی و عاطفی بتواند با محیط خود سازگاری حاصل نموده و برای حل مشکلات خود از راههای مطلوب اقدام نماید.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی/ رفتاری ، کارکرداجتماعی ، اچ آی وی ، سلامت عمومی