جایگاه شروط ضمن عقد در اسناد تجاری

یکی از مباحثی که در موضوع اسناد تجاری (چک، سفته و برات) ممکن است مطرح گردد بحث نقش وجایگاه شروط در اسناد تجاری است. بدین معنی که آیا اشخاص دخیل در سند تجاری از جمله صادر کننده، ظهرنویس، ضامن و ذینفع و دارنده سند تجاری این حق را دارا می باشند که در سند تجاری شرطی را درج نمایند واساساقید شرط در اسناد تجاری معتبر بوده و تا کجادارای نفوذ حقوقی میباشد. قراردادن شرط در اسناد تجاری با هیچگونه منع قانونی برخورد نداشته و وفق ماده 10 قانون مدنی وقواعد عام حقوق مدنی و حقوق تجارت از جمله ماده 230 قانون مدنی که عنوان داشته اگر در ضمن معامله شرط شده باشد و....... و ماده 237 همان قانون هرگاه شرط در ضمن عقد شرط فعل باشد..... و همچنین ماده 233 قانون تجارت که عنوان داشته اگر قبولی مشروط به شرط نوشته شده ، برات نکول شده محسوب میشود ولی معهذا قبول کننده به شرط در حدود شروطی که نوشته، مسیول پرداخت وجه برات است. و همچنین مفهوم قسمت آخر ماده 3 قانون صدور چک که عنوان داشته هر گاه در متن چک شرطی برای پرداخت ذکر شده باشد بانک به آن شرط ترتیب اثر نخواهد داد و مفهوم آن حاکی از آن است که صرفابانک به آن شرط ترتیب اثر نمی دهد اما دادگاه می تواند به این امر رسیدگی کند و در صورت تحقق شرط آنرا اعمال نماید.در پژوهش پیش رو با روش توصیفی تحلیلی به بررسی موضوع پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

شروط ، عقد ، اسناد تجاری ، قانون تجارت