بررسی آزادی مشروط در حقوق کیفری ایران

انسانها همیشه به دنبال به کیفر رساندن و مجازات متخلفین و متجاوزین از حدود خود بوده اند. جوامع اولیه شدیدترین و غیر انسانی ترین مجازاتها را در مورد مجرمین اعمال می کردند. این کار باعث کاهش جرم نشد ازاین رو جوامع به فکر کیفر حبس افتادند. آزادی مشروط فرصتی است که قبل از اتمام دوره حبس و محکومیت به محکومان داده میشود تا اگر درطول مدتی که دادگاه تعیین میکند از خود رفتاری پسندیده نشان دهند ودستورهای دادگاه را تبعیت و به موقع اجرا گذارند از آزادی مطلق برخوردار شوند به عبارت دیگر اعطای آزادی مشروط یک نوع حق است که قانونگذار به حایزین شرایط اعطا کرده و مرحلهای از اجرای روشهای اصلاحی و تربیتی بزهکار محسوب شده که جهت آماده ساختن وی برای بازگشت به زندگی اجتماعی صورت میگیرد و مشمول تمامی زندانیان، اعم از زن و مرد با هر سنی میشود.آزادی مشروط به عنوان مهمترین موجب قانونی فرصت و مجالی است که پیش از پایان دوره محکومیت به محکومان در بند داده می شود تا چنانچه در طول مدتی که دادگاه تعیین می کند از خود رفتاری پسندیده نشان دهد و دستورهای دادگاه را به موقع به اجرا گذارند از آزادی مطلق برخوردار شوند. سابقه آزادی مشروط در کشور ما نشان می دهد که در دوره های مختلف قانونگذاری همواره مورد توجه قانونگذاران بوده است و این امر نمایانگر توجه خاص آنان به اصلاح و درمان وبازسازی اجتماعی محکومان است. لکن شیوه ی اجرای آن با تفاوتهایی همراه بوده است. نظر به تغییر شرایط آزادی مشروط در ماده 58 قانون مجازات اسلامی مصوب سال 1392 و اخف بودن آن نسبت به ماده 38 قانون مجازات اسلامی مصوب 1370 و اهمیت و لزوم اجرای آن در خصوص محکومان واجد شرایط لازم می آید که این ماده با دقت و موشکافی مورد بحث و بررسی قرار گیرد. برابر ماده 58 در مورد محکومیت به حبس تعزیری، دادگاه صادر کننده حکم میتواند در مورد محکومان به حبس بیش از ده سال پس از تحمل نصف و در سایر موارد پس از تحمل یکسوم مدت مجازات به پیشنهاد دادستان یا قاضی اجرای احکام با رعایت شرایط 4 گانه مندرج در آن حکم به آزادی مشروط را صادرکند.

کلیدواژه ها:

اصلاح محکومین ، آزادی مشروط ، کاهش جمعیت کیفری زندان ، تخفیف ، اصلاح و بازسازی