بررسی الزامات وکارآمدی قانون در زمینه آزادی مطبوعات و رسانه

مطبوعات یکی از پدیده های ارتباطی گسترده در عصر ارتباطات است که البته عمری طولانیتر از سایر فناوریهای ارتباطی دارد. مطبوعات محصول دنیای مدرن است و از زمان شکل گیری و انتشار در اغلب جوامع کم وبیش نقشی سازنده در فرایند تحولات و رخدادهای جوامع داشته اند. آزادی بیان از مهم ترین حقوق انسانی است نکته ای که در مورد این آزادی بیان می شود این است که تنها به گفتگو و سخن گفتن منتهی نمی شود و در مفهوم عام خود شامل آثار هنری، مطبوعاتی نیز می شود و بر خلاف حق داشتن عقیده حق مطلقی نیست و دارای محدودیت هایی می باشد زیرا اعمال آن بدون محدودیت دارای آثار زیانباری است. آزادی مطبوعات به عنوان بخشی از آزادی بیان در کشور ما هم در قانون اساسی و هم در قانون عادی دارای محدودیت هایی است.آزادی مطبوعات در نظام حقوقی ایران، اولین بار در قانون اساسی مشروطیت به رسمیت شناخته شد و بعد از آن، مانند نظامحقوقی انگلستان، از طریق وضع قانون محدودیت های قانونی بر این آزادی اعمال شد. حق برقراری ارتباط ، پایه ی حقوق ارتباطات می باشد و انسانها باید بتوانند آزادانه از این حق بهره مند گردند. شالوده ی بنیادی حقوق ارتباطات بر حقوق مطبوعات که از جهت موضوعی ، هسته ی مرکزی و از جنبه ی تاریخی ، قدیم ترین زمینه ی آن به شمار می رود ، استوار گردیده است . لذا با توجه به اهمیت این موضوع، در این مقاله به بررسی الزامات قانونی و نیز کارآمدی قانون در زمینه مطبوعات و رسانه ها مورد مطالعه قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

مطبوعات ، رسانه ، حقوق ارتباطات ، آزادی بیان